Met baard, zonder baard. Met bril, zonder bril. Altijd een kaal hoofd, altijd enthousiast, soms tijdens een hele maaltijd op zijn telefoon en altijd glutenvrij. Bijna langer dan iedereen die wekelijks in dit restaurant komt, zit Rolf toch wel 3 keer per maand te eten in ons restaurant. Soms 2 keer per week hetzelfde menu, maar met andere tafelgenoten. Soms met z’n tweeën, soms met z’n vieren. Vaak met z’n zessen en een enkele keer met 7 personen. Komt hij met groot gevolg, dan is dit met ‘de kookclub’, die te weinig tijd had om zelf te koken. Leuke groep, lief voor de kinderen, motiverend voor het personeel en als het nodig is kritisch tegen de chef. De enkele keer dat Rolf er zelf niet bij is, is hij toch degene die de reservering maakt.
Rolf, niet zijn eigen naam, is een prettige Rotterdammer met een warm hart. Hij zal een jaar of 55 zijn en docent van pubers op een ROC in een technische richting. Hij moet, met zijn manier van contact maken met mensen, ongetwijfeld goed liggen bij de meeste van zijn studenten.
Na wat doorpraten blijkt hij zich, een aantal jaar geleden, positief bemoeid te hebben met de komst van deze hotspot hutspot-locatie, toen hij deel uitmaakte van het wijkorgaan.
Elke keer dat een vaste gast weer komt eten, is het alsof ze een handje puzzelstukjes over zichzelf meebrengen. We zijn echt geen stalkers, maar leren mensen graag kennen. Rolf heeft er met deze informatie voor gezorgd dat de randen nu af zijn.
”Ik ga verhuizen!” “Echt niet!” “Ja hoor, maar ik blijf hier eten hoor!” Met die mededeling is Rolf een aantal maanden geleden weggetrokken uit de wijk en in een randgemeente gaan wonen. Zijn tijd in de stad zat erop en hij heeft met zijn partner een nieuw huis gekocht.
Als iemand verhuist, dan weet je dat het anders zal worden. Voor ons gelukkig niet. Rolf komt nog net zo vaak als anders de kachel een graadje hoger zetten. Het keukenteam weet inmiddels precies wat het betekent als Rolf binnenkomt: Geen bloem, geen pasta, geen kruisbesmetting, nog vaker je handen wassen en we mogen een creatief gezond desert bedenken. Geregeld is het nagerecht een finale van het weekmenu waar wel een paar gluutjes in zitten, dus dan zoeken we voor Rolf naar een smaakvolle oplossing.
“Is hij er ook één, denk je?” vraagt opeens een jonge vrijwilliger in de keuken. “We zijn er allemaal één…”, antwoordt iemand droog. We besluiten het respectvol en met een goede timing te vragen: Hij is er één en de jonge vrijwilliger heeft meteen ook een openhartig verhaal.
Zij zijn er twee. Er volgt een mooi gesprek over ‘zijn wie je bent’ en daar is tegenwoordig nog steeds niet overal plek voor. Soms moet je verhuizen en soms kan je dit op je werk of op school niet vertellen, omdat de omgeving er niet goed mee kan omgaan. Altijd weer die dekselse omgeving. Er zijn zojuist twee puzzels tegen elkaar aangeschoven en alle randen liggen nog wat steviger door wat kleurrijke verbindingsstukjes.
De kookclub had het laatst aan tafel over gouwe-ouwe-muziek en Abba en Rick Astley kwamen voorbij. De introtune van tv-serie Cheers had ook niet misstaan in dat gesprek: “…you want to go where everybody knows your name”. Vaker horen we in restaurants van hotspot hutspot dat mensen er een gevoel van een huiskamer krijgen. We zijn er trots op dat we plekken hebben waar jong en oud, in alle vormen, kleuren en smaken zich veilig en thuis voelen.
Ons laatste glutenvrije desert voor Rolf waren mooie plakken grapefruit in een beetje bruine suiker gebakken. Daarover slagroom met een drizzle van honing. We zullen volgende keer de grapefruit beter laten afkoelen voordat de slagroom erover gaat, want die smolt en de tegel werd een klein beetje een zooitje. Gelukkig is Rolf een tevreden en dankbaar mens en vond hij het wel lekker.
lees er hier meer: http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/
