Daar komt hij aangelopen met zijn moeder. Moeder druk bezig met haar jongste dochtertje. Hij zijn hoofd gebogen, zijn pet diep over zijn ogen. Bang voor wat er komen gaat.

Ferry, niet zijn eigen naam, 9 jaar oud, loopt bij hotspot hutspot rond, overdag, een paar dagen in de week. Een kind vol medicijnen. Ferry gaat niet naar school, ze “kunnen hem niet aan”. Zit al maanden thuis.

Wijkteam, meneren en allemaal mevrouwen die over je praten alsof je een probleem bent: niemand die hem wil en zijn vaste contactpersoon bij het wijkteam heeft een nieuwe baan, dus moet hij weer een nieuwe mevrouw gaan vertrouwen, die natuurlijk eerst weer allemaal vragen heeft. En een school die een zorgplicht voor je heeft, heeft het waarschijnlijk vaak veel te druk met andere casussen en een stakinkje hier of daar.

Welkom bij hotspot hutspot, wij kunnen altijd wel iets verzinnen als alternatief voor thuiszitten. Onderwijs in de praktijk, leren in het echie, hup de keuken in. Daar hebben we alleen efficiënte systemen voor nodig, zoals veel contact met ouders en als er morgen iemand anders de leiding heeft, dat wij je dat dan alvast even vertellen.

En wij zien ook wel dat Ferry op school voor een uitdaging zal zorgen, want soms is hij onverklaarbaar niet te porren en laatst werd hij dus onvoorspelbaar boos. Heel boos. En dat mag van ons, maar dan moeten we wel een plan hebben wat we dan gaan doen als je boos bent: Je veilige plek opzoeken om jezelf te herpakken, of na een telefoontje met je ouders naar huis, weg uit de situatie die je zo boos maakte. En zo leren we continu bij en maken we in alle drukte soms ook weleens een foutje. Boos ging een stoel omver en Ferry ging niet naar huis. Voor hem niet leuk, voor ons niet leuk. Uiteindelijk kwam vader hem halen. “Gelukkig” had iedereen die langskwam wel een mening over hoe we je aan moesten pakken, alsof het er met een pak rammel wel uit zou gaan. Joh, hou effe allemaal je….

En nu zitten we dus met hem en moeder aan tafel. Het gesprek gaat eigenlijk al snel over hoe blij we met hem zijn en hoe hij beter in de keuken wordt. Zijn pet gaat langzaam steeds hoger staan en we zien eindelijk zijn ogen weer. Van die mooie, die al teveel hebben gezien en te vaak hebben gehuild.

Ja, dat had je niet verwacht hè, kleine vriend? We weten toch al dat er van alles aan de hand is en dat er allemaal mensen, hoe langzaam dat ook gaat, bezig zijn om te proberen weer zon op je weerbericht te laten verschijnen. En als we dan toch je ogen weer zien, kunnen we het ook nog even hebben over wat er misging. En als we dat dan niet kunnen achterhalen, weet je wat, we gaan gewoon voor die nieuwe kans, waarin jij weer als een plaatje met die grote stoere stagiaire naast je lol hebt en mooie broodjes aan het maken bent en wij vrolijk en blij van je worden. Ben je nou toch nog een keertje boos, dan hebben wij rustige plekjes of ga je gewoon naar huis, voordat dingen uit de hand kunnen lopen en beginnen we een volgende dag weer opnieuw.

Dan kunnen we dit gesprek afsluiten met high-fives en gaan wij ook weer een rondje bellen om aan de kooien van het systeem te rammelen <de Kinderombudsman leest ook al mee>, zodat jij straks weer naar school kan.

Want jij hebt geen probleem, heel veel systeem heeft een probleem met jou.

Jij hebt talenten en kansen in een veel te ingewikkelde wereld.

Komt wel goed joh, Ferry!

in #kleinrdam willen we laten zien, hoe hotspot hutspot werkt met al die mensen die niet zo lekker meestromen in het systeem, jong en oud, overal vandaan. ons doel is al deze mensen gelukkiger te maken, en te ondersteunen om hun dromen te realiseren. lees er hier meer