de karaf met water en schijfjes citroen

Noëlle

“Ik kom even kijken hoe het hier met mijn dochter gaat!” Het gebeurt bij ons vaker dat een moeder nieuwsgierig komt kijken wat haar kind nou eigenlijk na schooltijd aan het doen is. Altijd welkom!

“Gaat het wel goed met haar hier?” vraagt ze met een spoortje verbazing. Noëlle staat opgewekt tussen een stagiaire van het MBO en een Syrische dertiger gehaktballen te draaien.

Op een plekje, buiten gehoorafstand van kinderoren, vertelt moeder “het” verhaal over haar dochter en of we nog niets aan haar gemerkt hebben. Toen Noëlle anderhalf jaar oud was wist moeder het al: mijn dochter steekt net even iets anders in elkaar en nu na jaren met strijd en worstelingen mogen we eindelijk met haar naar groep 7 van het speciaal basisonderwijs. “Ik ga nog wel even kijken of ze misschien niet beter in groep 6 geplaatst kan worden daar, om haar rustig de tijd te geven. Voor je het weet moet ze naar de middelbare school.”

Ze is eigenlijk altijd thuis, binnen, alleen. Vriendinnetjes is ze meestal na een week kwijt, want op het moment dat ze close met iemand wordt, lijkt ze ze alweer onhandig van zich af te stoten. Moeder schetst een eenzaam beeld van Noëlle en houdt haar hart vast totdat het ook bij Hotspot Hutpot misgaat en we haar niet meer zullen zien.

Is dat hetzelfde meisje dat die mooie vaasjes met bloemen op tafel had verzorgd, waar vrijwilligers en gasten dol op zijn? Lekker speels en af en toe een beetje ondeugend, maar heel gedreven om te helpen en te leren. Nieuwsgierig, dansend en met humor.

En we zien het wel en we merken het wel en we tellen ook wel een keer tot 5 of tot 10, omdat ook dit 11-jarige  Rotterdammertje na een dag op school weleens haar concentratie verliest en een gemaakte werkafspraak vergeet. Eigenlijk wil ze dan gewoon de ruimte hebben om voor de deur buiten te spelen en door de tuin te vliegen. En die krijgt ze ook. Even opladen en weer doorgaan.

We zien het wel en we merken het wel, maar het valt bij ons minder op, dan in een schoolbank, in een rij naar de gym en om 2 uur ’s middags op pagina 48 van een rekenboek.

Doe het recept maar keer vijf? Dat lukt best.

750 gram bloem, 600 milliliter water, 18 gram zout, een snufje zout, hoe groeit een aubergine, wat is een mandoline, 5 uien in ringen, de oven op 180 graden, een gezellig ingericht restaurant. Daar heeft Noëlle geen boeken voor nodig.

Noëlle in actie: “Ik ga naar de mensen toe en zeg: Welkom bij Hotspot Hutspot, dan breng ik ze naar een tafel toe en krijgen ze een drankjeskaart van me.”

Moeder zei nog: ”Volgend jaar verhuizen we naar de andere kant van de stad, dat is jammer.” Blijkt nou net dat we daar ook zitten met Hotspot Hutspot en Noëlle gewoon weer welkom is. Zullen we het woord

gedragsproblemen gewoon schrappen en het alleen nog maar hebben over uitdagingen? Er komt vast een dag dat Noëlle thuiskomt na een middag Hotspot Hutspot en “nooit” meer naar ons toe wil, maar dat zien we dan wel weer. Een moeder met een telefoon, een groot glas sap en zoeken naar een oplossing. Maar voor nu…. Noëlle weet perfect hoe ze de karaf met water en schijfjes citroen elegant serveert.