puzzelstukjes


Alle puzzelstukjes moeten dagelijks weer gelegd worden. Kinderen uit bed, de oudste naar school met de taxi, overleggen met je man over het dagschema. Afspraken checken, want je bril is kapot, die moet je even wegbrengen, je hebt een afspraak over je uitkering, je moet nog boodschappen doen, je vader op Curaçao nog even bellen om te vragen hoe het met oom is, nadat hij vorige week was gevallen, oppas regelen voor de jongste en op tijd bij hotspot hutspot zijn.

Maira (31), niet haar eigen naam, is een drukke tante. Regelmatig een paar minuten te laat, omdat ze moest pushen om het puzzelstukje vervoer gepast te krijgen. Haar man was nog even weg met de auto en hij nam zijn telefoon niet op.

Met het topje van haar vinger schuift ze haar bril weer iets terug op haar neus. Ze staat geconcentreerd alle smaken en bereidingen aan de bieten uit te voeren die straks nodig zijn voor het voorgerecht. Ze vergeet weleens de tijd en vergeet weleens tijdig om hulp te vragen, maar als ze het gerecht in haar hoofd heeft en het grotere plaatje overziet, dan tovert ze als een machine identieke gerechten op onze tegels die exacte kopieën zijn van de maandagavond-voorbeeldfoto, maar “welke klojo heeft gisteren niet goed opgeschreven op de sticker op dit bakje in de koeling welke bereiding deze kroten al hebben gehad?” Haar systeem moet kloppen, dat werkt het fijnst.

Vorig jaar leken alle stukjes niet meer lekker aan elkaar te puzzelen: Alles zat tegen. Eigen gezondheid van haar en haar man <ook een fijne vrijwilliger bij ons geweest, totdat zijn oogdruk teveel protesteerde>,  gedoe met de uitkering, familiezaken op de antillen die voor spanning en heimwee zorgden en nog wat zaakjes. Ze zat even niet meer lekker in haar vel, was ook in de keuken wat stiller en thuis was het dus ook soms minder gezellig, maar Maira lijkt zich nu weer helemaal teruggeknokt te hebben.

Ze is al anderhalf jaar een trouw kokkie in ons restaurant en is steeds meer de mevrouw aan het worden, die ze verdient te zijn. Haar ogen stonden niet recht in de kassen en daar is ze laatst aan geholpen. Wow! Wat een verbluffend resultaat en wat een handicap als je eerste indruk bij mensen altijd met je ogen te maken hebben. Te vaak voelde ze zich niet serieus genomen. Achter die kijkers zat altijd al die pientere dromer met MBO niveau 4-papieren op zak, maar nu klopt ook haar eerste indruk. Nu is ze ook maar even in deeltijd haar opleiding tot zelfstandig werkend kok gestart, en vertelt wekelijks trots wat ze allemaal leert en hoe interessant ze dit allemaal vind.

Ze werkt toe naar een droom: Een enkele reis met haar gezin naar Willemstad en dan haar eigen hotspot hutspot Curaçao openen. De opleiding en de ervaring in Rotterdam, zijn allemaal puzzelstukjes, om goed voorbereid de definitieve oversteek te maken terug naar haar geboortegrond, waar nog zoveel familie woont en waar ze zoveel contact mee heeft via haar telefoon. Vorige zomer was ze daar. Toen ze terugkwam hebben de Antiliaanse lollies nog weken door het restaurant gezworven. Ze was op tijd terug om haar hotspotcollega te verrassen met een zelfgebakken taart op haar verjaardag, die ze in het weekend om niet naar de andere kant van de stad ging brengen. Regelmatig laat ze trots foto’s zien van haar familie en haar eiland. Daar rijdt ze wel auto hoor, hier niet, daar is haar paradijs.

Nu gaat ze bij ons weg. Nog niet naar Curaçao, nog niet naar huis, maar tussendoor heeft ze een nieuwe puzzel te klaren. Een hele mooie. Als het contract klopt, ze voldoende uren krijgt en meer gaat verdienen, dan ze doet met een uitkering en een kleine hotspot hutspotvergoeding, dan stroomt ze door naar een commercieel restaurant uit ons netwerk. Eindelijk van die vervelende uitkering af. Niks lekker makkelijk, die uitkering. Een blok aan haar been, met veel gezeur en gedoe en een aantasting van haar ego. Maira wil serieus genomen worden en met alle puzzelstukjes van afgelopen tijd op de juiste plek, begint er al een heel fijn plaatje zichtbaar te worden.