een verhaal van chanel over hotspot hutspot lomba, wat is jouw verhaal?

Mooi man! En wat een ruimte. Samen met bob loop ik over de begane grond van de jan Meertens flat. Ruime keuken, een koel en vries cel, maar ik word eigenlijk pas echt gelukkig als ik de prachtige vleugel zie staan. Even uit proberen….. een beetje ontstemd, maar prima te doen. Als ik na een paar minuten weer op sta valt me op dat ik meer mensen zie als even daarvoor. Er zal wel niet zo heel vaak op gespeeld worden dan, want zo goed ben ik niet. 

stagiair bij hotspot hutspot, ben ik. En onder de indruk van wat hotspot hutspot doet.  Het loopt allemaal ff anders dan dat ik gedacht had, nadat de chef op Lomba, in onze porto cabin-locatie uitviel, een paar straten hier vandaan mocht ik het proberen te fixen! Toffe uitdaging! Na 3 weken huilend thuis komen van vermoeidheid, en nieuwe situaties die ik eerst met nico moest bespreken, omdat ik het de volgende dag echt beter wou doen. Pas als ik dacht dat ik een oplossing had kon ik gaan slapen. 

Op lomba groeien we eigenlijk een beetje uit onze voegen, en op onze plek moet ook een keer gebouwd gaan worden, dus ons bestaan is niet persee zeker. We zijn blij met het aanbod om in de jan Meertensflat te trekken. De brasserie die er nu is, kan niet meer rondkomen, hoewel de gefrituurde vis, de patat met appelmoes, en de biertjes tijdens de avondjes klaverjassen daar volgens mij best in de smaak vallen. Blijkbaar net niet genoeg.  

We zitten wel een beetje te prakiseren, hoe dat nou allemaal moet…. We zijn  gewend 3 dagen van 3 tot 9 open te zijn…. Maar in de flat zijn mensen gewend in de middag warm te eten, er is ook nog een behoorlijk clubje mensen die de hele dag dagbesteding doen met elkaar, in afwachting op een verzorgingtehuis. 7 dagen in de week kroketten verkopen zie ik alleen echt niet niet zitten. Maar goed, we gaan alle doordeweekse dagen wel open! voor de bewoners is half gare broccoli, vreemde groentensoorten en geen alcohol meer schenken al een te grote verandering, laat staan dat we ook nog eens maar 3 dagen in de week open zijn.

Ik ben er elke dag bij. De bewoners die dag besteding volgen willen graag nog hun eigen maaltijden uit de vriezer. Die maken we natuurlijk met liefde klaar, al houd dat niet meer in dan de oven aan zetten en een bakje er in te schuiven. 

Dat we geen alcohol hebben brengt hier en daar wat problemen met zich mee. Bob kan best duidelijk zijn, en ik snap ook heel goed dat we geen alcohol schenken, we willen veilige plek zijn voor de kids, vrijwilligers en stagiaires zijn die met ons mee koken, en dat lukt niet met alcohol. Een meneer die aardig beschonken ruikt stampt het restaurant binnen, gaat zitten, haalt een flesje jenever uit zijn binnenzak, en met een klap staat ie op tafel….Ongeveer een uur geleden heeft bob aan hem uitgelegd dat er geen alcohol meer geschonken word. Eigenlijk zou ik deze meneer liever negeren, want bob is net vertrokken, maar hij doet dit zo opzichtelijk dat ik er wel iets van moet zeggen… met mijn 22 jaar, gaat dit wel met enig lood in mijn schoenen, maar ik weet dat er op dit moment iemand herstellende van een alcoholverslaving in de keuken staat. De meneer reageert niet boos, eerder agressief. Toch ga ik op mijn strepen staan, ik laat me liever niet kennen! Ik bel straks bob wel.

Normaal werken we met elke week een wisselend 3 gangen menu, waarbij we de meest vreemde combinaties die toch net echt wel bij elkaar passen op een creative manier uitserveren. Dit valt bij de gemiddelde bewoner natuurlijk niet helemaal geweldig, dus serveren we elke dag naast ons 3 gangen menu ook een daghap uit, die toegankelijk is en gezond. Het is even aan elkaar wennen, maar al snel hebben we het best heel gezellig met elkaar. 

Ik ben er om 9 uur, zodat de mensen van de dagbesteding er ook in kunnen, heb tussen de bedrijven door, best vaak tijd voor een liedje op de piano. Mevrouw Flik, is 1 van de dames die dagbesteding krijgt. Ze at vroeger, toen ze nog wel wou eten en niet zo dement en chagrijnig was, best regelmatig met haar dochter bij hotspot hutspot. Nu, weet ze überhaupt niet meer wat hutspot eigenlijk is. Mevrouw flik was vroeger lerares, en piano spelen deed ze graag. Net voor dat de oven zoemt dat haar eten klaar is, spelen we samen op de piano. Ik zie lichtjes in haar ogen, en ze verteld voor het eerst, heel duidelijk een verhaal, waarbij ik geen bijna geen aandacht meer heb voor de rest van de wereld, OJA eten. Ik serveer de maaltijden aan de dames, en schotel mevrouw flik haar mini portie voor, want eten doet ze toch niet. Tot mijn verbazing pakt ze zelf een vork, er terwijl ze verder vertelt over vroeger peuzelt ze in no time haar maaltijd naar binnen. De weken die volgen probeer ik voor het eten tijd te maken, om samen met haar wat piano te spelen. Ik word er blij van als ze niet boos word als ze iets moet eten. 

De avond nadert, de tafels zijn ingedekt.. we hebben het 1 en ander veranderd om het gezellig te maken. Adri en Sonja schuifelen binnen, vanaf dag 1 zijn ze van de partij, en tot nu toe hebben ze nog geen dag gemist. Ik sta in de keuken en hoor opeens een hoop getetter. Adri zijn tafel is verplaatst, en Adri is nu echt heel erg boos. Heel dichtbij hem kan ik niet komen, want naast een hoop boze woorden, vliegt het speeksel ook in het rond. Gasten kijken verschrikt om. Ze waren blij voor ons, met deze verhuizing. Maar dit vinden sommige toch wel een beetje vreemd. Adri bedaard niet totdat zijn tafel weer terug staat. Ik kijk rond, en zie dat de enige tafel die lijkt op die van “adri” bezet is met 2 vaste gasten van onze oude locatie. Ik loop naar ze toe en leg de situatie uit. Zonder nadenken staan ze op, tillen de tafel naar zijn oude plek, nemen hun bord mee naar een andere, en eten rustig verder. Adri is tevreden, maar toch hebben we samen nog wel een stevig gesprek dat we dit niet nog een keer zo gaan doen. Toch gebeurd dit nog wel een paar keer, om de onnozelste dingen, maar nadat ik op de grond ben gaan liggen schreeuwen als een kleuter in een vol restaurant, is het een hele poos rustig, ja sorry, ik weet het soms ook ff niet. 

Een uur later valt er een kat naar beneden. Deze leeft nog net, maar de eigenaar die op de 6e woont, heeft geen vrienden of auto, dus racen we samen snel naar de dierenarts. 

Ruud, een man van rond de 60 is inmiddels al een paar weken om de dag langs geweest om bier te bestellen. De ene keer praat hij anders dan de andere, maar dronken lijkt hij niet altijd. Vanavond, het restaurant zit vol. Ruud stapt binnen, hij is er klaar mee, hij wil bier. Ik vertel hem dat zelfs als ik het hem zou willen geven, ik het niet had, en dat het niet mocht. Ruud schuift zijn rits naar beneden, frommelt zijn geval uit zijn broek, kijkt een beetje moeilijk en plast half over mijn schoenen de vloer vol. Vol verbazing blijf ik eigenlijk iets te lang staan…. Maar als de geur mijn neus bereikt, en ik de blikken van de gasten in mijn rug voel, reageer ik. Ik zeg ruud om weg te gaan. Dit is hij alleen helaas niet van plan, totdat ik naar de politie bel. Verdwenen is hij. Ik ruim zijn meuk op en ga verder met mijn werk. De komende 2 jaren gaat het verhaal van ruud zich uitbreiden, inclusief bedreigingen en mishandelingen van ruud naar een bewoner, die we natuurlijk keer op keer opvangen, en veel gesprekken mee voeren

De tijd verstrijkt. dagbesteding is geen budget meer voor. Veel activiteiten stoppen. klaverjassen, samen zingen,   wekelijkse samenkomsten en praatclubjes stagneren vanwege geen budget. Maar ik denk dat we er vanzelf wel wat leuks van gaan maken.  Tijd om dingen te bedenken heb ik eigenlijk niet zo. Vorige week kwam er een naakte vrouw de lift uit die niet meer wist waar haar huis was, Gisteren stond er een mevrouw in het restaurant te schreeuwen dat de Duitsers haar man hadden meegenomen, en vandaag moet ik eventjes heen en weer naar Barendrecht om een rollator op te halen voor een bewoner die echt niet meer kan lopen, en vanaf het begin altijd gratis bij ons eet omdat hij niet eens geld heeft voor een broek zonder gaten, of laat staan een wasmachine zodat die broek iets minder stinkt, bijna net zo als de  openbare wc’s die bijna elke dag besmeurd zitten onder de uitwerpselen, na een paar weken steen, papier, schaar spelen, om maar niet de wc’s te hoeven schoon maken, en gasten die na een toiletbezoek met een behoorlijk zuur gezicht het restaurant weer in lopen, word er besloten dat ze maar beter op slot kunnen. De sleutel leggen we dichtbij de ingang, zodat iedereen er nog wel gebruik van kan maken.. 

Ik loop mijn afsluit ronde, draai de deur dicht en tref in de gang een huilende mevrouw, die geen Nederlands spreekt. Na een hoop gebaren en onmachtkreten kom ik er achter dat zij zichzelf buiten gesloten heeft. Ik bel met de nooddienst, want er is hier op locatie niet vaak iemand aanwezig om dit soort zaken op te pakken, sta 27 minuten in de wacht… na een uitleg van mijn kant krijg ik te horen dat de mevrouw het echt zelf moet uitleggen, vanwege avg en een slotenmaker morgen beschikbaar is voor ongeveer 200 euro. Ik besluit om samen met een buurman, het bovenste gedeelde van de deur met beitels op te tillen en open te draaien  zodat de deur open kan. De buurman heeft dit inmiddels al vaker gedaan dan hij op zijn handen kan tellen. De deur is open, maar als we binnen komen, ruik ik een geur die ik niet thuis kan brengen. Als ik de koelkast open trek, merk ik op dat de middelde overleden koe na een week minder stank afgeeft als deze….. de stroom is eraf, en de mevrouw krijgt het door de taal niet regelt. Ik bel de slotenmaker af, haal een verleng snoer, en leg vanaf de overbuurman een lijntje, zodat deze mevrouw tv kan kijken, want dit blijkt haar enige wens te zijn. De koelkast boeit niet. 

Ik heb inmiddels mijn rijbewijs, dat is fijn. Want die ander half uur met de bus naar huis na 12 uur aanwezig zijn op Lomba word soms drie uur omdat ik in slaap val. Ik ben van ochtend even naar school geweest, maar ben weg gegaan zodra het kon. Werken vind ik leuker. Als ik aan kom rijden zie ik 2 mensen naar de grond kijken.. ik zet mijn auto weg, en loop er na toe. Er ligt een hoopje kleren en vlees, en aan het weg stromende bloed te zien, ligt dat hier nog niet zo heel erg lang. Het is mo, de jongen die af en toe wat gitaar komt spelen, en een koekje bietst. Ik loop gauw naar binnen om een zeil te zoeken, want inmiddels steken er al behoorlijk wat koppen uit de ramen boven. Als ik terug kom is er al politie gearriveerd en staat er gelukkig een tent omheen. Ik ga gauw weer terug naar binnen, de vrijwilligers en bewoners die in het restaurant aanwezig zijn, zijn ontdaan. Ik probeer de juiste dingen te zeggen, en de ruimte te geven, zodat mensen hun ei kwijt kunnen. We hebben zelf momenteel een meisje als vrijwilliger die worstelt met suïcide gedachten, het is belangrijk om nu juist te handelen. Dat ik zelf misselijk ben van wat ik net gezien heb laat ik even voor wat het is. Ik bel straks bob wel. De voorkant can de flat is afgesloten, de mensen met rolstoelen en scootmobielen kunnen niet naar binnen. Ik haal ze naar boven met de goederenlift (sorry huismeester, ik weet dat er geen mensen op de lift mogen). 

In de avond breng ik de vrijwilliger naar huis, van wie zijn fiets erg dichtbij de plek stond waar mo neer gekomen is. De reinigingsdienst in inmiddels bezig om alles schoon te spuiten. De volgende dag hoef ik voor het eerst geen sigaretten pakjes of lege blikjes bier mee naar binnen te nemen om weg te gooien. 

terwijl ik:

Bewoners die aanmaningen van hun huisbaas krijgen maar de taal niet snappen, net zoals als ik de hunne, toch help oplossen,

mensen in psychoses die niet meer weten waar ze wonen, via via ik thuis kan brengen,

alcoholisten die niet meer in het restaurant kunnen, toch hun (gratis) maaltijd van me krijgen, 

autisten die er achter komen waar ik woon, en in de gang toch heel graag met me willen zoenen, en ik het gewicht amper van me weg kan drukken, 

jongens die scooters stelen weg gestuurd worden. 

 lachgas gebruikers gevraagd worden om dat ergens anders te doen, 

dealers van harddrugs hun kenteken noteer, en doorgeef aan de politie,

7 dagen in de week gezonde maaltijden bereid en rond breng in de flat omdat door corona velen hun huis niet uit durven en de laatste maaltijd die gebracht moet afkoelt, ik toch even blijf staan voor een praatje, omdat de ogen van mevrouw nog leger kijken dan gister.  

Toch even ga checken het goed gaat met meneer, omdat hij nooit later dan 17.30 komt eten, en hem op de grond naast zijn rollator aantref

Legt iemand  een financieel waarde op wat we doen. Helaas kunnen we die niet betalen. Want tijd om geld te verdienen hebben we op deze locatie niet. 

heb jij ook een verhaal over hotspot hutspot ? bob@hotspothutspot.nl