Auteur: gewoonbob

Opgeleid als leraar Engels in één van de brandhaarden in deze wereld, werkt hij nu alweer een paar maanden, drie keer in de week in ons restaurant. Trouw, nederig, altijd vrolijk, beleefd en steeds zelfstandiger. In het begin kon hij nog geen pan met water vullen zonder te vragen hoe dit moest, tegenwoordig staat hij met zijn vertaal-app ernaast zelfstandig een heel gerecht te bereiden. Laten we hem Gijs noemen.

Z’n vrouw en kinderen waren ooit vooruit gereisd, waardoor hij, toen hij in Nederland aankwam, zich snel bij hun kon aansluiten in hun appartementje op Zuid.

Afgekeurd om een slechte rug is Gijs bij hotspot hutspot komen aanwaaien. Regelmatig staat hij tijdens het werk geleund zijn pijn te onderdrukken. Of zit hij ergens vijf minuten gehurkt. Veel non-verbale communicatie <een hand op de onderrug en een zucht> en een groeiend Nederlands vocabulair: ”Het gaat, over twee minuten”.

Inmiddels heeft hij de lef om door te vragen als hij iets niet begrijpt, want in het begin leverde dit weleens spannende momenten op in het restaurant. “Begrijp je het?” “Jaja”, bleek dan weleens “neenee” te hebben betekend en moest er a la seconde nog een pan rijst ergens tevoorschijn worden getoverd. Trots moet hij regelmatig eerst nog een foto maken, voordat een gerecht bij een gast terecht komt.

Nog een paar maanden en Gijs kwam in aanmerking voor een Nederlandse nationaliteit. “Of er wilde dieren in zijn geboorteland zijn”, werd een keer aan de personeelstafel gevraagd: “Ja, de president!” zei hij toen lachend.

En toen kwam die dag in Rotterdam, dat er een te grote schep zout in zijn soep kwam: Ruzie thuis. Hij weet nog steeds niet waarom eigenlijk, maar hij kon wel zijn spullen pakken en op zoek naar een slaapplek. Na een paar dagen bij vrienden is hij bij een nachtopvang terecht gekomen. Eigenlijk moet elke lezer nu even een adempauze laten vallen. Ga rustig even de hond uitlaten voor je verder leest en bedenk dan ondertussen wat dit voor je zou betekenen.

Geholpen door een jurist leert Gijs er nu een heleboel woorden bij. Hij heeft in rap tempo een heleboel ambtelijke taal en woorden als:”nee, misschien, geduld, helaas” geleerd.

Terwijl hij nu ’s avonds voor 10 uur binnen moet zijn om één van de 12 bedden op slaapzaal 6b te kunnen beslapen, blijft hij ondertussen heel veel leuke foto’s en positieve smilies op social media-kanalen plaatsen. Heel even dachten we dat we hem konden helpen, door ergens een kleine kamer, een plek voor hem zelf te regelen, in ruil voor zijn vrijwilligersvergoeding. Een beetje huisraad zou ook gemakkelijk te regelen zijn geweest. Maar dan zou zijn urgentieverklaring ongeldig worden, waarmee hij hopelijk zo snel mogelijk op zijn eigen plek zou kunnen herstarten, dan zou hij eindelijk zijn dochtertjes weer kunnen ontvangen. 

“Ze zijn hier in de nachtopvang dronken en gebruiken drugs en er is elke week wel een paar keer politie, ik blijf uit de problemen hoor, ik heb al genoeg aan mijn hoofd.” Trouw, nederig, altijd vrolijk, beleefd en steeds zelfstandiger. Hier worden we stil van bij hotspot hutspot en doet ons verlangen naar een hotspot hutspot hotel.

Wij zijn blij met Gijs, wat een fijn mens. Hij is bij ons welkom zo lang als hij bij ons zijn hotspot vindt. We blijven zoeken naar manieren om hier en daar wat extra schuim op zijn cappuccino te schenken.

Gijs: als je straks een eigen plek hebt, er staat al een oude xbox met spellen en een spiegel voor je klaar, die zijn mensen laatst komen brengen voor hergebruik. 

[Jeffrey: 36 jaar]

Elk mens is een soort krootje. Door weer en wind, uit de klei getrokken is het nog niet echt een kunstwerkje. Maar met een beetje liefde, een poetsbeurt en de juiste aandacht, zijn we er in heel veel kleuren en smaken. Wie bij hotspot hutspot de krootcarpaccio heeft gegeten kan daar over meepraten. Maar om de verwarring weg te nemen: In #kleinrdam gaat het over de kleurrijke en smaakvolle verhalen van verschillende stadgenoten, niet perse over groente. Een hele hoop van ons hebben vaak de juiste aandacht gekregen, maar sommigen hebben ook gewoon te lang in de ‘klei’ gelegen.

In gedachten zien we Jeffrey nog zitten op zijn intakegesprek. Een tafel verder begon op maandagmiddag een team van kookgekkies te discussiëren over de samenstelling van het nieuwe weekmenu met het ene idee nog idioter en ludieker dan het andere. En Jeffrey zat daar met zijn jas nog aan een potje beleefd te wezen. Wat je wil worden als je later groot bent? Ja, dat wist hij even niet. Je kon hem bijna horen denken: “Wat zijn dit voor een mensen, ik ben toch al groot?” Hij antwoordde: “Dat weet ik niet, maar ik vind het wel leuk om te koken.”

Jeffrey was jaren geleden in de ‘klei’ gaan staan in een dorp op een tiental kilometers bij Rotterdam vandaan. De gloriejaren van de housemuziek, met de Opel Manta over de dijk, kratje bier, een, twee, driehonderd joints, school niet afgemaakt, lelijk uit de testen gekomen en de Wajong ingestuiterd. Zonder daar ooit nog uit te komen. En we gaan hier niet negatief lopen doen over Wajong, wanneer die op de juiste manier wordt ingezet tenminste. Echter, Jeffrey zijn dossier was blijkbaar al dichtgeplakt en weggeschoven met een grote stevige Wajongsticker erop.

We vragen altijd wel even kort naar vroeger, want naast pijn, familieverdriet en spijt, blijkt Jeffrey ook  een periode zijn eigen minicatering te hebben gehad, met lekkere maaltijden voor buurtgenoten voor een paar euro. Totdat hij moest verhuizen, want zijn flat ging tegen de grond. In de nieuwe buurt kwam zijn eten de deur niet meer uit. Alsof hij al bekend was met ons concept.

Nieuwsgierig beginnen de meeste vrijwilligers in onze keukens, maar Jeffrey haalt toch wel de top 5 van 2018. Vragen waar alles staat, vragen hoe materialen heten, vragen waarom zus dit zo doet en ga zo maar door. Opeens staat Jeffrey zijn vrouw aan de rand van de keuken. Hij werkt nog maar een paar dagen bij ons en zij staat daar met een stralend en trots gezicht naar hem te kijken. Ze komt “even gedag zeggen hoor”. Na een warme omhelzing en een kus begint Jeffrey trots aan haar te vertellen wat hij aan het doen is. Dit moment moet er in slow motion met filmmuziek sprookjesachtig uit hebben gezien.

Na een leven vol inspiratieloze Wajongbaantjes die niets te maken hadden met “wat je wil worden als je later groot bent” is deze boomlange kerel in de keuken aan het leren als een speer. En wat blijkt, hij heeft nog een nodige dosis zelfspot en humor ook. Niet boos te krijgen wordt hij elke week sneller in de keuken en heeft hij steeds minder bevestiging of instructie nodig. Zijn suggesties geven vaak blijk van een groeiend inzicht en hij weet wanneer iets lekker of niet is. Waar hij in het begin misschien overkwam als ietwat zeurderig en net uit de klei, heeft hij zich in luttele dagen en weken opgepoetst tot kleurrijke en smaakvolle keukenmedewerker. Betrouwbaar in opkomst, gaat door tot het werk klaar is, neemt initiatief, heeft interesse in de mensen om hem heen en straalt een soort mede-eigenaarschap uit.

Jeffrey is natuurlijk niet zijn echte naam, die hebben we veranderd. Ook onze verwondering is natuurlijk een pietsie door onze hotspot hutspot-bril gekleurd, maar wat een omslag in het leven van…. misschien is het wel jouw buurman. Geen groot charismatisch figuur dat de ruimte binnenstapt, meer het type ‘lange duffe slungel’ (Jeffrey: “ik heb al jaren niet meer geblowd, maar ik heb nog altijd het idee dat ik in een soort glazen stolp leef”).

Jeffrey, welkom aan boord. Jij bent trouwens al een tijdje rijp om wat diploma’s te gaan verzamelen. Met jouw werkhouding en doorzettingsvermogen moet jij een koksopleiding makkelijk kunnen halen, dus dat gaan we samen met jou even in gang zetten met als streven dat jij in februari met die opleiding begint. Op zoek naar jouw top, want die ligt zeker niet bij jouw thuis op de bank naast de afstandbediening van jouw tv. En kijk, je sticker laat al een beetje los.

“De reis is gevaarlijk geweest, maar ik heb bijna elk vervoersmiddel gehad wat je kan bedenken”, zegt Reza(36) met een vleugje humor. De vlucht uit Sueda klinkt af en toe als een spannende film.
Reza was verkoper van filters van drinkwater-installaties die mensen in hun huis hebben. Nooit gedacht dat hij jaren later, mijlenver van huis, het personeelseten voor kinderen, stagiaires en andere vrijwilligers van Hotspot Hutspot zou maken. Hij vindt het erg leuk om hier te zijn. “Altijd gezellig, altijd leuke mensen, leuk met de kinderen. Ik ben hier gelukkig hoor, ik voel me hier thuis.” Hij weet eigenlijk vandaag niet of het zijn collega’s gesmaakt heeft, dus weet ook nog niet of hij er trots op mag zijn. Zijn vrolijke gezicht spreekt boekdelen en aan de personeelstafel zijn alle borden leeg. Vanavond heeft hij een belangrijke rol bij het uitserveren van het hoofdgerecht.

Reza zijn reis is hiermee echter nog lang afgelopen, want Hotspot Hutspot is ook alleen maar een halte.

De reis begon dus in Syrië, waar hij in 1982 werd geboren. Welke geboren Nederlander kan zich voorstellen dat je op de vlucht slaat voor naderend onheil? “Met 45 mensen, 8 uur in een te kleine boot moesten we al onze bagage overboord gooien voor onze eigen veiligheid. De boot moest wat lichter worden. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd.”
Bedenk je eens wat je mee zal nemen als je weet dat je urenlang zal moeten lopen tijdens je vlucht. Dat zijn dus de spullen die voor Reza overboord gingen.
Reza zit voor me en vertelt de verhalen over urenlang lopen, onderduiken, verstoppen in het hoge gras, terwijl je in de verte de Hongaarse politie hoort: ”Ik weet het nog goed, dat was op 15 september.” Twintig kilometer teruggelopen, omdat de doorgang onmogelijk bleek. De opluchting was groot toen de treinreis uit Venetië naar Duitsland uiteindelijk wel bleek te lukken. Bestemming Nederland werd een paar dagen later bereikt, om eerst 9 maanden op verschillende AZC-locaties door te brengen. “Respect voor de medewerkers van de AZC’s, maar tussen de bewoners was het wel vermoeiend. Zo vaak dat mensen bijvoorbeeld midden in de nacht gingen zingen. Ik was heel blij toen ik naar Rotterdam kon.”

“Hotspot Hutspot is mijn eerste baan in Nederland, maar straks wil ik echt werk hebben, ik wil geen uitkering meer. Ik heb mijn diploma voor taalniveau A2 gehaald, nu moet ik mijn rijbewijs.” Zijn gezicht betrekt. Reza komt niet verder dan het theorie-examen. Als het in het Arabisch had gemogen was hij al 10 keer geslaagd geweest, maar hier blijkt de Nederlandse taal het grootste obstakel. Eind van de maand gaat hij weer zijn theorie proberen te halen. Hij is al twee keer gezakt. “Als ik eenmaal mijn rijbewijs heb, maakt het werk me niet zoveel uit, het lijkt me wel leuk om bij de post te werken, of misschien wel bij de logistiek van Hotspot Hutspot.”
Reza wil graag aan zijn familie gaan bewijzen dat ze, los van een uitkering, hier een mooi bestaan kunnen opbouwen en hoopt op een goede opleiding en een gelukkig leven voor zijn kinderen.

Reza wordt geroepen voor het hoofdgerecht: “De chef moet nu echt even komen helpen.” Reza pakt mijn hand en kijkt me recht aan: ”Dankjewel dat je naar mijn verhaal hebt geluisterd!”

Reza (niet jouw echte naam), fijn dat je in ons team zit, succes met je theorie!

 Klik #kleinrdam voor meer verhalen uit hotspot hutspot