Categorie: Geen categorie

Opgeleid als timmerman, met een bijbaantje in de catering van een attractiepark en uiteindelijk als sjorder in de haven beland. Dan zet je ladingen op schepen vast en loop je met een helm op over gladde vloeren in weer en wind. Wikipedia noemt het één van de fysiek zwaarste beroepen in de haven. Dan zal je er ook wel sterk van worden, misschien ook wel mentaal.

Want mentaal sterk komt Joey (32), niet zijn eigen naam, wel over. Vrolijk, spontaan, geïnteresseerd, betrokken…. Twee maanden binnen en een betalende gast die hier in Joey zijn beginweken was komen eten zei: “Zo, die is opgebloeid, hij heeft een veel opener blik en houding gekregen sinds de vorige keer dat wij hier waren.” Het gebeurt vaker dat zelfs onze gasten de ontwikkeling van vrijwilligers opmerken.

En opgebloeid istie. Joey komt van ver, wel gewoon hier uit de stad, maar op die dag, op dat schip dat het noodlot toesloeg, hij 5 meter naar beneden viel en in het ziekenhuis kwam, kon hij nog niet voorspellen dat dat de eerste dag zou zijn van een heel ander leven dat hij zou gaan leiden. Zijn been herstelde niet meer en hij werd voor meer dan 70% arbeidsongeschikt verklaard. Uiteindelijk was zijn relatie en zijn koophuis onhoudbaar en heeft hij dit in de crisisjaren ver beneden de aanschafprijs moeten verkopen. Envelop na envelop met slecht nieuws, wat hij er niet meer bij kon hebben, stapelden die enveloppen in nare kleuren en met enge logo’s zich steeds verder op. Bleef het maar bij een berg papier, maar enveloppen hebben inhoud en op die brieven stonden natuurlijk heel vaak euro- en mintekens en dreigementen. Bewindvoering kwam als opluchting, want dan zou de situatie in ieder geval niet meer erger worden en konden gesloten enveloppen een keer per week doorgeschoven worden naar iemand die ze wel wilde openen en er niet verder geflipt van zou worden.

Thuiszitten, niksdoen, minder leren roken met minimaal weekgeld, proberen toch lekker te koken of een taart te bakken met als één van de weinige vreugdes een lief nichtje. Immuun voor contactoproepen op je telefoon of de deurbel, gewoon niet reageren of opendoen. Altijd met pijn, behalve de drie maanden, dat je die zware pijnstiller achter elkaar mag gebruiken. Slapeloze nachten, dus doorslapend de dag in, raakte Joey vervreemd van de wereld. Ook zijn wereld van dichtbij werd een wereld van ver weg.

Tot die koude woensdagochtend dat hij het restaurant komt binnengelopen. Zijn handicap nog duidelijk zichtbaar. “Kan ik hier mee komen doen?” Dan start er altijd wel een gesprek van wie ben je en waar wil je naartoe. Het verhaal kwam er redelijk vlot uit met uiteindelijk de conclusie dat een eigen eetzaak toch wel een stille droom was. Afstandelijk in de eerste weken en steeds maar aan het wegen of die lui bij hotspot hutspot wel te vertrouwen zijn, zegt hij na twee weken:”die eerste middag dat jij mij zat te pushen om sneller klaar te zijn, dacht ik ‘Wat een mannetje joh!’ Ik was toen bijna weggegaan en nooit meer teruggekomen, maar dat bleek later toch allemaal wel mee te vallen.”

In week drie gedraagt hij zich al als mede-eigenaar van de zaak en spreekt al zijn collega’s aan het eind van een dienst bestraffend toe: ”Wij kunnen veel efficiënter werken en als iedereen zijn eigen zooi opruimt, dan werkt het voor iedereen veel prettiger, tot morgen!”  Zijn ‘nieuwe collega’s kijken wel een beetje verbaasd, maar iedereen slikt het, want Joey heeft gelijk. In de weken die volgen zit de ene vriend na de andere en uiteindelijk zijn moeder, zus plus partner en lief, vrolijk nichtje bij ons in het restaurant. Ze verwonderen zich, zijn trots op hun Joey, die ze de afgelopen jaren hebben zien wegkwijnen en zich nu met reuzestappen terugvecht en aan zichzelf laat zien wie hij wel is, alsof hij het zelf ook vergeten was. Als zijn gasten het eten maar moeilijk kunnen betalen en ze dit uit de voorraad gedoneerde maaltijden krijgen, is Joey trots en dankbaar dat hij hier deel van uitmaakt.

Leuk met meehelpende  kinderen, goed met collega’s en met zijn timmermansoog binnen een paar weken al 2 dagen laminaat wezen leggen bij een andere vrijwilliger in een deel van de stad, waar hij eigenlijk liever niet komt. Hij lacht en hij zingt en neemt een handje fruit mee om zijn ijsmachine thuis uit te proberen, om de andere dag binnen te wandelen en iedereen op passievruchtenijs te trakteren. Mooie taartjes, nette gerechten, keukeninzicht, kritisch en gewoon ook nog eens een fijne gast om om je heen te hebben. In zijn tweede week ziek naar huis gegaan, want dit dag- en nacht- en werkritme was hij al een tijdje niet meer gewend, lijkt hij nu sterker dan ooit sinds die ene laatste dag in de haven. Een logische volgende stap zou nu een koksopleiding zijn, om dichter bij zijn eettent te komen. Van een stageplaats is hij hier al verzekerd.

Ooit in een fysiek zwaar beroep, staat hier nu een mentaal sterke Joey, die het zich vaak allemaal anders had voorgesteld, maar allerminst uitstraalt dat hij een slachtoffer is. Hij is opgebloeid en staat al voor starttijd met zijn kokskleren aan in de keuken. De keuken was eigenlijk vol toen hij als vrijwilligers aangenomen werd voor 1 dag in de week. “Maakt me niet uit of er morgen genoeg te doen is, ik kom gewoon toch, want anders zit ik thuis niets te doen en dat wil ik vanaf nu zo weinig mogelijk meer doen.”

geef hotspot hutspot lucht voor meer mooie verhalen :https://www.whydonate.nl/fundraising/doneer-lucht-aan-het-eind-van-je-geld-een-stuk-maand-tekort/nl

Alle puzzelstukjes moeten dagelijks weer gelegd worden. Kinderen uit bed, de oudste naar school met de taxi, overleggen met je man over het dagschema. Afspraken checken, want je bril is kapot, die moet je even wegbrengen, je hebt een afspraak over je uitkering, je moet nog boodschappen doen, je vader op Curaçao nog even bellen om te vragen hoe het met oom is, nadat hij vorige week was gevallen, oppas regelen voor de jongste en op tijd bij hotspot hutspot zijn.

Maira (31), niet haar eigen naam, is een drukke tante. Regelmatig een paar minuten te laat, omdat ze moest pushen om het puzzelstukje vervoer gepast te krijgen. Haar man was nog even weg met de auto en hij nam zijn telefoon niet op.

Met het topje van haar vinger schuift ze haar bril weer iets terug op haar neus. Ze staat geconcentreerd alle smaken en bereidingen aan de bieten uit te voeren die straks nodig zijn voor het voorgerecht. Ze vergeet weleens de tijd en vergeet weleens tijdig om hulp te vragen, maar als ze het gerecht in haar hoofd heeft en het grotere plaatje overziet, dan tovert ze als een machine identieke gerechten op onze tegels die exacte kopieën zijn van de maandagavond-voorbeeldfoto, maar “welke klojo heeft gisteren niet goed opgeschreven op de sticker op dit bakje in de koeling welke bereiding deze kroten al hebben gehad?” Haar systeem moet kloppen, dat werkt het fijnst.

Vorig jaar leken alle stukjes niet meer lekker aan elkaar te puzzelen: Alles zat tegen. Eigen gezondheid van haar en haar man <ook een fijne vrijwilliger bij ons geweest, totdat zijn oogdruk teveel protesteerde>,  gedoe met de uitkering, familiezaken op de antillen die voor spanning en heimwee zorgden en nog wat zaakjes. Ze zat even niet meer lekker in haar vel, was ook in de keuken wat stiller en thuis was het dus ook soms minder gezellig, maar Maira lijkt zich nu weer helemaal teruggeknokt te hebben.

Ze is al anderhalf jaar een trouw kokkie in ons restaurant en is steeds meer de mevrouw aan het worden, die ze verdient te zijn. Haar ogen stonden niet recht in de kassen en daar is ze laatst aan geholpen. Wow! Wat een verbluffend resultaat en wat een handicap als je eerste indruk bij mensen altijd met je ogen te maken hebben. Te vaak voelde ze zich niet serieus genomen. Achter die kijkers zat altijd al die pientere dromer met MBO niveau 4-papieren op zak, maar nu klopt ook haar eerste indruk. Nu is ze ook maar even in deeltijd haar opleiding tot zelfstandig werkend kok gestart, en vertelt wekelijks trots wat ze allemaal leert en hoe interessant ze dit allemaal vind.

Ze werkt toe naar een droom: Een enkele reis met haar gezin naar Willemstad en dan haar eigen hotspot hutspot Curaçao openen. De opleiding en de ervaring in Rotterdam, zijn allemaal puzzelstukjes, om goed voorbereid de definitieve oversteek te maken terug naar haar geboortegrond, waar nog zoveel familie woont en waar ze zoveel contact mee heeft via haar telefoon. Vorige zomer was ze daar. Toen ze terugkwam hebben de Antiliaanse lollies nog weken door het restaurant gezworven. Ze was op tijd terug om haar hotspotcollega te verrassen met een zelfgebakken taart op haar verjaardag, die ze in het weekend om niet naar de andere kant van de stad ging brengen. Regelmatig laat ze trots foto’s zien van haar familie en haar eiland. Daar rijdt ze wel auto hoor, hier niet, daar is haar paradijs.

Nu gaat ze bij ons weg. Nog niet naar Curaçao, nog niet naar huis, maar tussendoor heeft ze een nieuwe puzzel te klaren. Een hele mooie. Als het contract klopt, ze voldoende uren krijgt en meer gaat verdienen, dan ze doet met een uitkering en een kleine hotspot hutspotvergoeding, dan stroomt ze door naar een commercieel restaurant uit ons netwerk. Eindelijk van die vervelende uitkering af. Niks lekker makkelijk, die uitkering. Een blok aan haar been, met veel gezeur en gedoe en een aantasting van haar ego. Maira wil serieus genomen worden en met alle puzzelstukjes van afgelopen tijd op de juiste plek, begint er al een heel fijn plaatje zichtbaar te worden.

Bennie (40)
Versierd onder de tatoeages lukt het hem eigenlijk niet om superstoer te blijven als je hem leert kennen. Als zijn mond opengaat sta je opeens met een hele zachte, beleefde, aardige jongen te praten.

Opgegroeid in Crooswijk, woont Bennie (40), niet zijn echte naam, nu met 2 hondjes 3 hoog achter in een appartement in Rubroek. Anders dan hij zijn toekomst als kind had voorgesteld, heeft hij de tikken die het leven kan hebben, wel ontvangen. Wie niet tegenwoordig? Maar Bennie zijn verhaal aanhorend, is het weer net of er iemand venijnig in het velletje van je hart knijpt.
Van baantje naar baantje kwam hij een paar jaar geleden in een keuken van een zorginstelling terecht, tot het daar niet meer ging en hij door psychoses thuis kwam te zitten. Opnames, therapieën, zoeken naar de juiste medicatie, begeleiding, schulden, bewindvoering. Een rugzak wordt een koffer met wielen, om alles met je mee te zeulen. Maar Bennie hoefde niets mee te zeulen, want hij bleef thuis. Er was voor het ongemak ook nog maar even straat- en smetvrees bij hem ontwikkeld. Een huishouden van drie: Bennie met twee schattige hondjes, die je eerder bij de koningin van Engeland zou denken, dan bij hem. De enige die wekelijks een keertje over de vloer kwamen, waren zijn moeder en zijn begeleider. Door smetvrees geen dichtgeslibde mancave, maar ook niet het paradijs, waar hij ooit van droomde.

Stapje voor stapje, met vallen, opstaan en weer terugglijden leeft hij nu van een schamel bedrag per week, aangevuld met boodschappen en reststromen die hotspot hutspot in natura aan hem geeft, zodat elke kleine verdienste niet rechtstreeks verdwijnt in de gulzige mond van de bewindvoering.

Met een eigen dikke bult, moet je op de blaren zitten, denk je misschien met papieren getallen in de krant. Mensen die de maatschappij geld kosten, bla bla bla, hard aanpakken. Maar hoeveel mensen strijden er gewoon niet tegen de waanzin in hun eigen hoofd, die ze niet onder controle krijgen.

Bennie durfde niet meer groot te dromen, maar wat een wonder, dat hij opeens op een zonnige dag in de tuin van het restaurant zat te wachten op een intakegesprek bij hotspot hutspot, nadat hij zich had aangemeld als vrijwilliger, maanden geleden. Straatvrees was nog aanwezig, maar hij durfde nu al wel voorzichtig op een paar honderd meter van zijn huis te komen. Van “spiegozers” (psychoses) had hij al langer geen last meer gehad. De intake had geen maand later moeten zijn, want dan was zijn sterke moment misschien alweer voorbij geweest. “Dromen over de toekomst? Eerst maar es kijken of ik dit vrijwilligerswerk een paar weken volhou…”

Zie Bennie nu eens gaan, drie dagen in de week, 4 uur per dag en vanaf deze week 5 uur per dag, omdat hij zijn grenzen wil verleggen. Dit was een jaar geleden ondenkbaar. De ene week zegt hij: “laat mij maar in mijn eentje in een hoekje een personeelsmaaltijd in elkaar frotten, want ik voel dat ik er eigenlijk niet ben”, om uiteindelijk toch weer helemaal opgeladen naar huis te gaan. De andere dag wil hij samen met een collega en een binnengewandelde tiener zijn passie gooien in een artistiek voorgerecht. Hij maakt contact met mensen en culturen, die hij nooit zou zijn tegengekomen en verstopt weleens een steranijs en een kaneelstaaf in een appeltaart. Hij kwam erachter dat hij niet eens degene was die de meeste medicijnen op een dag gebruikt.

Hij lacht, hij komt zijn hart luchten, slaapt weer eens slecht en was afgelopen jaar een maand uit ons systeem voor opnames en onderzoeken. Dan kan hij opeens niet komen, omdat hij ook de honden van zijn moeder te logeren heeft en kan hij thuis niet weg, anders blaffen ze de buurt bij elkaar. Het is moeilijker ‘nee’ zeggen tegen je eigen moedertje, dan tegen je werk. Maar Bennie wil helemaal niet thuiszitten, dat weten wij en wij zijn het “bedrijfsleven” niet, dus het is goed zo. Maanden geleden liet hij dit niet eens weten en tegenwoordig communiceert hij erover.
Hij bezit zijn eigen bijzonder normale positie in de keuken van Hotspot Hutspot, waarin hij zich veilig voelt en zijn omgeving vertrouwt. Hij schrikt er soms achteraf van met hoeveel mensen hij eigenlijk vrij gemakkelijk een praatje maakte en hoe gemakkelijk hij zijn voorgerecht bij onbekende mensen serveerde. “Kan ik nog een vleessie mee naar huis nemen? Ik krijg mensen op visite.”

Verfrommeld als hij vorig jaar was, is hij allang niet meer als je goed kijkt. “Kleine stappies…”, zoals hij het zelf zegt. Grote stap, denken wij. Binnenkort maar weer eens vragen, of er al wat dromen door de wegtrekkende mist zichtbaar zijn geworden.

geef hotspot hutspot lucht! https://www.whydonate.nl/…/doneer-lucht-aan-het-eind-van…/nl