Categorie: Geen categorie

“Prinses, actrice, model, turnkampioen, juffrouw, stewardess, mode-ontwerper, burgermeester, danseres” Alsof degene die het snelst en het hardst een antwoord kan roepen zijn zin krijgt, begint de ‘kinderraad’ van Heijprak te roepen wat ze later willen worden. Denara (12), Paula(11) en Belle(10) zijn de namen die ze zelf gekozen hebben om in deze #kleinrdam mee te verschijnen. We worden even onderbroken door flatbewoonster mevrouw Kuiken, die ons op een speculaasje trakteert en vol trots laat zien dat ze in het plaatselijke krantje staat. Zestig jaar geleden uit Schiedam vertrokken en daarna altijd overtuigd Heijplater gebleven. Denara wacht beleefd haar beurt af en als het krantje vrijkomt laat ze met een glimlach de achterkant zien, waar zij dan weer opstaat met haar verhaal. Een opstel dat ze op school heeft geschreven is ingescand en gepubliceerd. Met zijn drieën hebben zij er misschien wel de meeste Heijprak-uren van iedereen in de wereld op zitten. Ze komen al sinds het begin helpen met koken. Ze hebben lieve, strenge, leuke en grappige herinneringen aan voormalige locatieleiders en vrijwilligers. Bedienen vinden ze vreselijk, maar als ze na het loten aan de beurt zijn om te bedienen, doen ze dit schattig en charmant. In hun achterhoofd weten ze dan dat ze de volgende keer in de keuken mogen helpen en met een beetje geluk elkaar helemaal onder de bloem kunnen smeren. “De BBQ buiten! Die was leuk.” “Nee, nee, nee, de dance-battle, dat was veel leuker”. Na democratisch overleg komen ze met zijn drieën overeen dat het misschien toch wel het leukste is, als ze zelf een toetje mogen maken.  Als hotspot hutspot dicht is, kijken ze televisie of spelen ze buiten, maar het enthousiasme knalt opeens een stuk minder uit hun kelen. “De speeltuin is saaaai en verder is er op Heijplaat niets te doen. Vorig jaar konden we nog snoepjes gaan kopen bij meneer Koster, dan kreeg je weleens een extra snoepje gratis. Zo lief! Maar die winkel is gesloten en meneer Koster is overleden. Zo zielig!” De dametjes worden er zelf een beetje stil van. Tegenwoordig moeten ze met de bus naar Slinge om boodschappen te doen. Het is voornamelijk Denara die het woord voert, maar Paula en Belle lijken het er ontroerend mee eens te zijn. “School is saaaaai”,  doorbreekt Paula de stilte.“Ja, echt hè!”, klinkt een Rotterdams duet aan dezelfde tafel. “Er zijn dit jaar weer allemaal nieuwe meesters en juffen op school gekomen.” “Weet je hoe jullie hotspot hutspot leuker kunnen maken? Als we hier alleen koken en niet meer hoeven bedienen, dat er geen mensen komen!” Denara lijkt met haar snelheid van praten wel bang te zijn, dat er straks geen tijd meer is om alles te vertellen wat ze kwijt wil. Paula is het er niet mee eens:”Dat kan natuurlijk niet, anders koken we hier voor niets.” “Ja,” zegt Belle “want iedereen moet hier komen eten. Voor alle mensen met honger is het gratis en het is dichtbij. We willen wél kunnen rennen, maar dat mag dan meestal niet.” Voordat Belle haar zin afheeft imiteert Denara een vreemde onbekende stem: “Anders raken we zogenaamd gewond.” Je zal er dertig van in de klas hebben. Allemaal aan een tafeltje en allemaal met een mening en beweegdrang. Daar is in die saaie school vast geen tijd en ruimte genoeg voor. Als er hier in de keuken dertig van die muffins rond zouden lopen zouden ze het ook vast saai vinden en dan zouden we Robbie vast niet meer zien. Robbie (12) zit al de hele tijd aan de andere kant van de tafel op zijn mobiel, maar hij heeft alles gehoord wat er is gezegd. Met een knalgroene broek en een sjieke bril op zijn neus besloot hij dat “Robbie” hier zijn alias is geworden. De dametjes zijn de keuken weer in gejaagd, zodat Robbie rustig tijd heeft om zijn verhaal te doen. Hij is veel meer dan de jongen die al heel snel zijn diagnose benoemt. “Het betekent dat ik dingen letterlijk opvat en dat het soms druk is in mijn hoofd.” Hij is dit schooljaar op een andere school begonnen, waar hij niet meer gepest wordt. Hij is goed in NASK en biologie. “Ik zit op VMBO-T”. Hij kijkt op het scherm van zijn telefoon. Meestal doet hij een spelletje of Whatsapp. Robbie heeft 1 vriend van zijn school waar hij mee appt en hij zit ook in de groepsapp van zijn klas, maar meestal typt hij daar niets in. Hij is blij met hotspot hutspot, want anders doet hij niet veel meer dan binnenzitten of fietsen. Robbie heeft echt alles gehoord en opgeslagen van het vorige gesprek, want hij beaamt wat de dametjes ook gezegd hebben: “Op Heijplaat is te weinig voor kinderen te doen. Als ik iets kon veranderen, dan zou ik eerst een supermarkt oprichten.” Op de vraag wat hij zou veranderen in de hele wereld:”Ik zou zorgen dat de mensen minder egoïstisch werden.” Robbie weet wel ‘wat’ hij zou veranderen, maar op de ‘hoe-‘ en ‘waarom-vraag’ heeft hij geen antwoord. Hij is veel meer, dan de diagnose die hij zelf ter sprake bracht. Bij ons in de keuken zegt hij er geen last van te hebben. “Het is helemaal niet moeilijk om me hier te concentreren. Als het kan, werk ik liever alleen, dat is rustiger.” Het wordt tijd om ook dit gesprek af te ronden, want er komen gasten binnen en Robbie gaat weer helpen. We moeten het nog even hebben over trots en over ‘later als je groot bent’. Robbie denkt kort na, maar weet het dan: “Trots, toen ik zo’n toetje mocht maken met appels en peren en pitten. Dat zag er mooi uit en toen dacht ik:’wow, heb ik dat gemaakt?’ En als ik groot ben, dan ga ik mijn rijbewijs halen en emigreren.” Hij heeft nog niet over zijn bestemming nagedacht, maar na hardop afwegen komt hij in Amerika terecht. Robbie vindt dingen en weet dingen, voor het hoe en het waarom moeten we maar bij iemand anders wezen. Daar is hij niet van. Hij heeft geen idee waarom hij naar Amerika zou willen emigreren.  “Dag Robbie, veel plezier in de keuken.” Zijn mobiel gaat in zijn broekzak en na het handen wassen staat hij al snel bij het hoofdgerecht. Je zal er maar 30 van in je klas hebben. Dan zal je vast balen dat je ze niet allemaal, de hele tijd en  tegelijkertijd alle aandacht kan geven die je zou willen.

 

In een koekje zit zout. Je proeft niet dat het erin zit, maar je proeft het wel als het er niet in zit.

De flat lijkt wel een camping met een karig recreatieprogramma. Elke verdieping heeft zijn geheimen en gesloten deuren. Sommige deuren gaan open, andere deuren maar soms en bij een groot aantal mensen, omdat er dan iemand binnenkomt en niet omdat de bewoner nog buiten komt.

Hoe hoger je woont, hoe mooier het uitzicht. De helft van de bewoners heeft de zon in de ochtend, de andere in de middag. De zorg loopt gelukkig niet in witte jassen door de gangen, maar zijn de lieve en geduldige krachtpatsers met te weinig tijd en geld en het hart op de goede plek die de gangen levendig houden.

Het winkeltje is al een tijdje weg. Op maandagmiddag zaten de eerste spelers al klaar om half 1 op hun vaste plek voor de bingo die om 3 uur ging beginnen, maar de bingo is niet meer: het is te duur geworden om prijsjes te kopen. Twee jonge bewoners van de flat hebben dit nog een tijdje zelf kunnen organiseren, maar helaas, het werd te lastig. De sjoelclub is hierna opgericht, maar heeft minder spelers dan de bingo.

Dagelijkse wandelingetjes, af en toe een sigaretje bij de ingang van de flat. Om 12:00u zitten mevrouw Hengst en mevrouw De Jong klaar voor een warm prakkie in ons restaurant.

Met de mooie temperaturen van dit jaar zat er nog wel een groepje bewoners buiten op het terras en zag je nog eens iemand, maar daarvoor is het tegenwoordig alweer te koud. Mensen schieten langs het restaurant de lift in en uit. Een enkeling heeft een autootje, sommigen sjokken met hun wagentje een keer per dag naar de buurtsuper. Er worden een paar hondjes uitgelaten.

Om 16:00 komt Maria voor een broodje kaas, gaat dan weer naar boven om haar medicijnen in te nemen en is 16:45u weer beneden om voorafgaand aan haar avondeten “1x brood met boter” te bestellen.

Om 16:15u schuift Gerrie binnen, stipt. Wat zou Gerrie de hele dag gedaan hebben? Al minstens 10 jaar niet in de buitenlucht geweest. Vaste plek in het restaurant, tegenover Maria, die ervan verzekerd kan zijn dat Gerrie haar plek bewaakt. Maanden geleden liep Gerrie nog met een rollator, maar het schuifelen lijkt best goed te gaan. Eerst maar een “kleine jus” voor Gerrie persen.

Om 17:00u begint de groepstafel van onze 40-,50-,60ers zich te vullen. Hier wordt nooit veel gepraat, maar om 17:30u altijd wel lekker gegeten.

Om 18:00uur zitten de drie seniore vriendinnen aan tafel 13 voor een warme maaltijd. Kritisch weten deze dames wat ze wel of niet in hun eten willen. Standaard een cappuccino als toetje.

De flat met lange verdiepingen en kleine kamertjes heeft een rustig ritme in een snelle stad. Vaste patronen, waar af en toe iets verdwijnt, maar waar afgelopen jaar wel meer diversiteit is gekomen door de komst van hotspot hutspot. Dit ‘dorp’ van twaalf etages is weer een buurt van de stad geworden. ‘Buiten’ komt niet meer alleen maar binnen om te zorgen. Allerlei pluimage komt naar binnen. Google eens op Stichting Fier. Lees eens terug in de bijdrages van #kleinrdam welke bijzondere verhalen de flat in zijn gekomen. Uw komst is voor ons ‘voormalig dorp’ veel meer dan alleen een drie-gangen-menu uit onze keuken naar uw tafel. Uw komst betekent voor heel veel prachtige bewoners dat ze weer bij Rotterdam horen.

December staat voor de deur en het bezoek in de kamertjes neemt toe, voor een aantal mensen. De lichten worden gedimd en er gaan meer kaarsjes aan. De brandweer zal wel weer een paar keer moeten komen kijken waar het alarm voor is afgegaan. 

Een trouwe lezer van #kleinrdam zei laatst: ”leuk geschreven, maar het doel van het verhaal ontgaat me soms.” #kleinrdam wil de stem zijn van de gewone bijzondere rotterdammer, die niet door iedereen wordt gezien. We proeven vaak niet dat ze er zijn. Het zijn vaak geen Hollywood-verhalen met een happy end, maar wel levens met (nieuwe) lichtpuntjes. In een maatschappij die maakbaar denkt te zijn, kom je vaak alleen maar mensen tegen die het zich allemaal anders hadden voorgesteld als kind. Ze zijn er, want we zouden het proeven als ze er niet waren.

lees ze allemaal op http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Met baard, zonder baard. Met bril, zonder bril. Altijd een kaal hoofd, altijd enthousiast, soms tijdens een hele maaltijd op zijn telefoon en altijd glutenvrij. Bijna langer dan iedereen die wekelijks in dit restaurant komt, zit Rolf toch wel 3 keer per maand te eten in ons restaurant. Soms 2 keer per week hetzelfde menu, maar met andere tafelgenoten. Soms met z’n tweeën, soms met z’n vieren. Vaak met z’n zessen en een enkele keer met 7 personen. Komt hij met groot gevolg, dan is dit met ‘de kookclub’, die te weinig tijd had om zelf te koken. Leuke groep, lief voor de kinderen, motiverend voor het personeel en als het nodig is kritisch tegen de chef. De enkele keer dat Rolf er zelf niet bij is, is hij toch degene die de reservering maakt.

Rolf, niet zijn eigen naam, is een prettige Rotterdammer met een warm hart. Hij zal een jaar of 55 zijn en docent van pubers op een ROC in een technische richting. Hij moet, met zijn manier van contact maken met mensen, ongetwijfeld goed liggen bij de meeste van zijn studenten.

Na wat doorpraten blijkt hij zich, een aantal jaar geleden, positief bemoeid te hebben met de komst van deze hotspot hutspot-locatie, toen hij deel uitmaakte van het wijkorgaan.

Elke keer dat een vaste gast weer komt eten, is het alsof ze een handje puzzelstukjes over zichzelf meebrengen. We zijn echt geen stalkers, maar leren mensen graag kennen. Rolf heeft er met deze informatie voor gezorgd dat de randen nu af zijn.

”Ik ga verhuizen!” “Echt niet!” “Ja hoor, maar ik blijf hier eten hoor!” Met die mededeling is Rolf een aantal maanden geleden weggetrokken uit de wijk en in een randgemeente gaan wonen. Zijn tijd in de stad zat erop en hij heeft met zijn partner een nieuw huis gekocht.

Als iemand verhuist, dan weet je dat het anders zal worden. Voor ons gelukkig niet. Rolf komt nog net zo vaak als anders de kachel een graadje hoger zetten. Het keukenteam weet inmiddels precies wat het betekent als Rolf binnenkomt: Geen bloem, geen pasta, geen kruisbesmetting, nog vaker je handen wassen en we mogen een creatief gezond desert bedenken. Geregeld is het nagerecht een finale van het weekmenu waar wel een paar gluutjes in zitten, dus dan zoeken we voor Rolf naar een smaakvolle oplossing. 

“Is hij er ook één, denk je?” vraagt opeens een jonge vrijwilliger in de keuken. “We zijn er allemaal één…”, antwoordt iemand droog. We besluiten het respectvol en met een goede timing te vragen: Hij is er één en de jonge vrijwilliger heeft meteen ook een openhartig verhaal. 

Zij zijn er twee. Er volgt een mooi gesprek over ‘zijn wie je bent’ en daar is tegenwoordig nog steeds niet overal plek voor. Soms moet je verhuizen en soms kan je dit op je werk of op school niet vertellen, omdat de omgeving er niet goed mee kan omgaan. Altijd weer die dekselse omgeving. Er zijn zojuist twee puzzels tegen elkaar aangeschoven en alle randen liggen nog wat steviger door wat kleurrijke verbindingsstukjes.

De kookclub had het laatst aan tafel over gouwe-ouwe-muziek en Abba en Rick Astley kwamen voorbij. De introtune van tv-serie Cheers had ook niet misstaan in dat gesprek: “…you want to go where everybody knows your name”.  Vaker horen we in restaurants van hotspot hutspot dat mensen er een gevoel van een huiskamer krijgen. We zijn er trots op dat we plekken hebben waar jong en oud, in alle vormen, kleuren en smaken zich veilig en thuis voelen.

Ons laatste glutenvrije desert voor Rolf waren mooie plakken grapefruit in een beetje bruine suiker gebakken. Daarover slagroom met een drizzle van honing. We zullen volgende keer de grapefruit beter laten afkoelen voordat de slagroom erover gaat, want die smolt en de tegel werd een klein beetje een zooitje. Gelukkig is Rolf een tevreden en dankbaar mens en vond hij het wel lekker.

lees er hier meer: http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Boxershort, korte broek, trainingsbroek en spijkerbroek aan. Nette sneakers, een trainingsjasje van een grote Europese voetbalclub en een klein tasje schuin om de nek. Rico, niet zijn echte naam, is wel een beetje een baas. Hij zou zomaar 21 kunnen zijn, maar hij is 16. Examenjaar basis-kader op een nieuwe school.

Je zou achter dat altijd vriendelijke gezicht niet verwachten dat hij door een geweldsincident een nieuwe school heeft moeten zoeken. Een positief gezicht waar geen wantrouwen of agressie op te bespeuren valt. Elke, soms onnozele, vraag wordt op zijn minst ondersteund door een ietwat sullige glimlach. Hoe groot moet het verschil in werelden zijn (geweest) waar Rico in leeft. School, thuis, straat en nu ook Hotspot Hutspot. 

Opgegroeid in West en op Zuid: “Ik was 7 of 8, toen maakte ik voor het eerst een steekpartij mee, maar ik besefte niet wat dat was, dus het deed me niets. Maar de wereld klopt eigenlijk niet. Terrorisme? Ik weet echt niet wat ik er van denken moet.”

Rico weet wat er te halen valt, hoe lang hij er voor nodig heeft om het te regelen en hoeveel iets kost. Hij lijkt het allemaal al wel gezien te hebben: wapens, drugs, diefstal, snel geld. Gezien dus! Aan de erge dingen heeft hij nooit meegedaan, maar een fiets op straat is toch eigenlijk van iedereen. Buiten, in zijn wereld.

Hij vertelt over een paar zaakjes waar hij nooit mee in de problemen is gekomen en schrikt van een gemene suggestieve vraag. Met grote open ogen en zijn mond open kijkt hij op en zegt niets. Hij lijkt het liefst uit die wereld weg te blijven. Hij schetst een beeld van zichzelf dat ook helemaal niet bij de Rico die wij kennen past.

“Het is niet makkelijk hoor op Zuid om positief te zijn, je weet niet wie je kan vertrouwen.” Je ziet hem nadenken over de vraag of hij rolmodellen of goede voorbeelden heeft in zijn leven. Hij komt er niet uit.

“Vroeger wilde ik alleen maar voetballen, lachen, alles. Nu wil ik mij focussen op school en muziek maken. Ik wil positief zijn en mijn downkanten laten verdwijnen.” Rico vertelt over zijn schoolwissel, hoe hij zich in het nauw gedreven voelde en niet geleerd had op een andere manier te reageren. Hij zou het zo weer doen in dezelfde situatie, maar heeft er wel van gebaald. Hij wil zijn moeder dit allemaal niet aandoen. Zijn rapteksten zijn voor een groot gedeelte ook negatief van aard, maar daar wil hij verandering in brengen, het woord positief valt wederom.

Hoe komt zo’n jongen als jij bij hotspot hutspot terecht? “Via mijn broer zijn stage. Hij heeft mij meegenomen en toen ben ik gebleven. Het is hier positief, ik heb altijd zin om te gaan.” Het woord ‘positief’ valt weer.

Wij zien Rico graag komen. Vaak op tijd, geen sneltrein en we zien hem nog niet meteen een kookboek schrijven, maar hij geniet, heeft lol, klaagt amper en we kunnen hard om hem lachen. Onze keukencowboy: met twee schoonmaaksprays gewapend valt hij de afzuigkap aan. Als een logge diesel voert hij zijn opdrachten (uiteindelijk) echt wel uit. Als je goed kijkt, is hij veel minder lui en ongeïnteresseerd dan je zou denken.

Succes met je examenjaar Rico, we hebben genoeg rustige plekken in het restaurant om te gaan zitten leren, als je dat nodig hebt. Je bent welkom en kunnen jouw vrolijkheid goed gebruiken. Als alles klopt wat je zegt, snap dan, dat jij een positief voorbeeld voor anderen kunt zijn. 

meer verhalen hiero: http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Wesley, niet zijn echte naam, is rond de veertig en werkt al een tijd bij hotspot hutspot. Hij is zorgvuldig, vriendelijk naar de gasten en één van onze paradepaarden in de bediening. Zijn bar, zijn domein. Voordat de gasten binnenkomen staat alles klaar op een vaste plaats. Sinaasappels op hun vaste plek, de pen is gecontroleerd, drankjes in de koelkast bijgevuld en de kassa staat aan. Maar wat nou als de gember op net een andere plek geleverd is dan normaal gesproken? Dan wordt het lastig, want het systeem moet kloppen.  “Weet jij waar de gember ligt, want volgens mij is er geen gember.” De gember was er wel, maar het systeem was uit balans.

Ooit was hij ICT-er en leverde knap werk. Software, hardware, kabeltjes, computerschermen, enter en dubbelklik. Toen kwam de burnout, die het hele roer omgooide. Als eerste stap na een vervelende periode, is Wesley bij hotspot hutspot terecht gekomen. Verder een goede vriend, een stevige band met zijn moeder en zijn zus, een krantenwijk en dus werk bij hotspot hutspot. Daar bestaat Wesley zijn wereld voor een groot gedeelte uit. Hij heeft een eigen flat in de stad en het kan niet anders of het is daar netjes en schoon en Wesley zal daar nooit lang hoeven zoeken om iets te vinden.

Het is mooi als iemand ons verlaat, wanneer hij daar aan toe is, maar tot die tijd blijf je gerust bij ons. “Het is hier leuk, het is gezellig en leerzaam, want met de ene persoon kan ik beter opschieten dan met de andere. Gasten bedienen vind ik fijn. Ik zorg dat ze hun drinken krijgen en serveer het eten bij hun op tafel.” Maanden geleden ging dit nog weleens met stevige hand en kon je het hoofdgerecht uit de verte horen landen op een tafel. Maar ervaring leert, en tegenwoordig doet Wesley dit al een stuk eleganter.

Wesley is bij ons als honing in de thee. Als je hem iets beter kent, zie je hem genieten op dagen die lijken op de vorige. Als je hem nog niet zo goed kent, zul je je best moeten doen om iets dichterbij hem te komen. Loopt op een dag alles anders, dan heeft hij een paar vriendelijke extra handen nodig bij zijn taken. “Zijn taken”, want als hij klaar is, dan zit zijn werk erop. Dit lijkt soms wat oncollegiaal dat hij al klaar is, terwijl zijn collega’s nog staan te poetsen, maar met zijn eigen takenpakket werkt het systeem voor hem het beste. Een klein beetje mokkend helpt Wesley dan altijd nog wel even, maar hij weet precies wanneer hij zijn favoriete bus heeft gemist, want hij was tenslotte op tijd klaar.

Goed nieuws! Wesley is volledig arbeidsgeschikt verklaard en mag weer aan het werk. 

Moet aan het werk… misschien nog niet zo’n heel goed nieuws dus.

Een mevrouw, in de stad, in een pand, in een kantoor, achter een bureau met een computer heeft besloten, dat deze meneer met dit dossier weer alles kan.

Wesley is hier wel van geschrokken. Ja natuurlijk wil niemand leven van een uitkering alleen, maar wat moet hij gaan doen dan? Als voormalig ICT-er is hij die kennis wel aardig kwijt en er zijn ondertussen al zoveel ontwikkelingen waar hij niet van op de hoogte is. Over een andere branche heeft Wesley eigenlijk nog nooit nagedacht. Heeft de mevrouw misschien een traject voor ogen? Bij hotspot hutspot proberen we alles ook altijd net iets moeilijker te maken, dan iemand denkt dat hij aankan, misschien dat het wel lukt. Dus misschien lukt het Wesley wel, om deze volgende stap te zetten, maar de wereld buiten het leven dat Wesley kent, is spannend. Veranderingen zijn toch niet perse nodig, dan moet je meteen weer je hele systeem aanpassen.

Beste mevrouw, heeft u een plan voor een leuke baan met fijne begeleiding? Heeft u een ander goed idee, om deze sprong in Wesley zijn carrière te voorzien van een soepele landing? Wesley hoort het graag van u en u bent van harte welkom om hem aan het werk te zien. Zijn gember-citroen thee is zeer de moeite waard.