hotspot hutspot

Met baard, zonder baard. Met bril, zonder bril. Altijd een kaal hoofd, altijd enthousiast, soms tijdens een hele maaltijd op zijn telefoon en altijd glutenvrij. Bijna langer dan iedereen die wekelijks in dit restaurant komt, zit Rolf toch wel 3 keer per maand te eten in ons restaurant. Soms 2 keer per week hetzelfde menu, maar met andere tafelgenoten. Soms met z’n tweeën, soms met z’n vieren. Vaak met z’n zessen en een enkele keer met 7 personen. Komt hij met groot gevolg, dan is dit met ‘de kookclub’, die te weinig tijd had om zelf te koken. Leuke groep, lief voor de kinderen, motiverend voor het personeel en als het nodig is kritisch tegen de chef. De enkele keer dat Rolf er zelf niet bij is, is hij toch degene die de reservering maakt.

Rolf, niet zijn eigen naam, is een prettige Rotterdammer met een warm hart. Hij zal een jaar of 55 zijn en docent van pubers op een ROC in een technische richting. Hij moet, met zijn manier van contact maken met mensen, ongetwijfeld goed liggen bij de meeste van zijn studenten.

Na wat doorpraten blijkt hij zich, een aantal jaar geleden, positief bemoeid te hebben met de komst van deze hotspot hutspot-locatie, toen hij deel uitmaakte van het wijkorgaan.

Elke keer dat een vaste gast weer komt eten, is het alsof ze een handje puzzelstukjes over zichzelf meebrengen. We zijn echt geen stalkers, maar leren mensen graag kennen. Rolf heeft er met deze informatie voor gezorgd dat de randen nu af zijn.

”Ik ga verhuizen!” “Echt niet!” “Ja hoor, maar ik blijf hier eten hoor!” Met die mededeling is Rolf een aantal maanden geleden weggetrokken uit de wijk en in een randgemeente gaan wonen. Zijn tijd in de stad zat erop en hij heeft met zijn partner een nieuw huis gekocht.

Als iemand verhuist, dan weet je dat het anders zal worden. Voor ons gelukkig niet. Rolf komt nog net zo vaak als anders de kachel een graadje hoger zetten. Het keukenteam weet inmiddels precies wat het betekent als Rolf binnenkomt: Geen bloem, geen pasta, geen kruisbesmetting, nog vaker je handen wassen en we mogen een creatief gezond desert bedenken. Geregeld is het nagerecht een finale van het weekmenu waar wel een paar gluutjes in zitten, dus dan zoeken we voor Rolf naar een smaakvolle oplossing. 

“Is hij er ook één, denk je?” vraagt opeens een jonge vrijwilliger in de keuken. “We zijn er allemaal één…”, antwoordt iemand droog. We besluiten het respectvol en met een goede timing te vragen: Hij is er één en de jonge vrijwilliger heeft meteen ook een openhartig verhaal. 

Zij zijn er twee. Er volgt een mooi gesprek over ‘zijn wie je bent’ en daar is tegenwoordig nog steeds niet overal plek voor. Soms moet je verhuizen en soms kan je dit op je werk of op school niet vertellen, omdat de omgeving er niet goed mee kan omgaan. Altijd weer die dekselse omgeving. Er zijn zojuist twee puzzels tegen elkaar aangeschoven en alle randen liggen nog wat steviger door wat kleurrijke verbindingsstukjes.

De kookclub had het laatst aan tafel over gouwe-ouwe-muziek en Abba en Rick Astley kwamen voorbij. De introtune van tv-serie Cheers had ook niet misstaan in dat gesprek: “…you want to go where everybody knows your name”.  Vaker horen we in restaurants van hotspot hutspot dat mensen er een gevoel van een huiskamer krijgen. We zijn er trots op dat we plekken hebben waar jong en oud, in alle vormen, kleuren en smaken zich veilig en thuis voelen.

Ons laatste glutenvrije desert voor Rolf waren mooie plakken grapefruit in een beetje bruine suiker gebakken. Daarover slagroom met een drizzle van honing. We zullen volgende keer de grapefruit beter laten afkoelen voordat de slagroom erover gaat, want die smolt en de tegel werd een klein beetje een zooitje. Gelukkig is Rolf een tevreden en dankbaar mens en vond hij het wel lekker.

lees er hier meer: http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Boxershort, korte broek, trainingsbroek en spijkerbroek aan. Nette sneakers, een trainingsjasje van een grote Europese voetbalclub en een klein tasje schuin om de nek. Rico, niet zijn echte naam, is wel een beetje een baas. Hij zou zomaar 21 kunnen zijn, maar hij is 16. Examenjaar basis-kader op een nieuwe school.

Je zou achter dat altijd vriendelijke gezicht niet verwachten dat hij door een geweldsincident een nieuwe school heeft moeten zoeken. Een positief gezicht waar geen wantrouwen of agressie op te bespeuren valt. Elke, soms onnozele, vraag wordt op zijn minst ondersteund door een ietwat sullige glimlach. Hoe groot moet het verschil in werelden zijn (geweest) waar Rico in leeft. School, thuis, straat en nu ook Hotspot Hutspot. 

Opgegroeid in West en op Zuid: “Ik was 7 of 8, toen maakte ik voor het eerst een steekpartij mee, maar ik besefte niet wat dat was, dus het deed me niets. Maar de wereld klopt eigenlijk niet. Terrorisme? Ik weet echt niet wat ik er van denken moet.”

Rico weet wat er te halen valt, hoe lang hij er voor nodig heeft om het te regelen en hoeveel iets kost. Hij lijkt het allemaal al wel gezien te hebben: wapens, drugs, diefstal, snel geld. Gezien dus! Aan de erge dingen heeft hij nooit meegedaan, maar een fiets op straat is toch eigenlijk van iedereen. Buiten, in zijn wereld.

Hij vertelt over een paar zaakjes waar hij nooit mee in de problemen is gekomen en schrikt van een gemene suggestieve vraag. Met grote open ogen en zijn mond open kijkt hij op en zegt niets. Hij lijkt het liefst uit die wereld weg te blijven. Hij schetst een beeld van zichzelf dat ook helemaal niet bij de Rico die wij kennen past.

“Het is niet makkelijk hoor op Zuid om positief te zijn, je weet niet wie je kan vertrouwen.” Je ziet hem nadenken over de vraag of hij rolmodellen of goede voorbeelden heeft in zijn leven. Hij komt er niet uit.

“Vroeger wilde ik alleen maar voetballen, lachen, alles. Nu wil ik mij focussen op school en muziek maken. Ik wil positief zijn en mijn downkanten laten verdwijnen.” Rico vertelt over zijn schoolwissel, hoe hij zich in het nauw gedreven voelde en niet geleerd had op een andere manier te reageren. Hij zou het zo weer doen in dezelfde situatie, maar heeft er wel van gebaald. Hij wil zijn moeder dit allemaal niet aandoen. Zijn rapteksten zijn voor een groot gedeelte ook negatief van aard, maar daar wil hij verandering in brengen, het woord positief valt wederom.

Hoe komt zo’n jongen als jij bij hotspot hutspot terecht? “Via mijn broer zijn stage. Hij heeft mij meegenomen en toen ben ik gebleven. Het is hier positief, ik heb altijd zin om te gaan.” Het woord ‘positief’ valt weer.

Wij zien Rico graag komen. Vaak op tijd, geen sneltrein en we zien hem nog niet meteen een kookboek schrijven, maar hij geniet, heeft lol, klaagt amper en we kunnen hard om hem lachen. Onze keukencowboy: met twee schoonmaaksprays gewapend valt hij de afzuigkap aan. Als een logge diesel voert hij zijn opdrachten (uiteindelijk) echt wel uit. Als je goed kijkt, is hij veel minder lui en ongeïnteresseerd dan je zou denken.

Succes met je examenjaar Rico, we hebben genoeg rustige plekken in het restaurant om te gaan zitten leren, als je dat nodig hebt. Je bent welkom en kunnen jouw vrolijkheid goed gebruiken. Als alles klopt wat je zegt, snap dan, dat jij een positief voorbeeld voor anderen kunt zijn. 

meer verhalen hiero: http://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Wesley, niet zijn echte naam, is rond de veertig en werkt al een tijd bij hotspot hutspot. Hij is zorgvuldig, vriendelijk naar de gasten en één van onze paradepaarden in de bediening. Zijn bar, zijn domein. Voordat de gasten binnenkomen staat alles klaar op een vaste plaats. Sinaasappels op hun vaste plek, de pen is gecontroleerd, drankjes in de koelkast bijgevuld en de kassa staat aan. Maar wat nou als de gember op net een andere plek geleverd is dan normaal gesproken? Dan wordt het lastig, want het systeem moet kloppen.  “Weet jij waar de gember ligt, want volgens mij is er geen gember.” De gember was er wel, maar het systeem was uit balans.

Ooit was hij ICT-er en leverde knap werk. Software, hardware, kabeltjes, computerschermen, enter en dubbelklik. Toen kwam de burnout, die het hele roer omgooide. Als eerste stap na een vervelende periode, is Wesley bij hotspot hutspot terecht gekomen. Verder een goede vriend, een stevige band met zijn moeder en zijn zus, een krantenwijk en dus werk bij hotspot hutspot. Daar bestaat Wesley zijn wereld voor een groot gedeelte uit. Hij heeft een eigen flat in de stad en het kan niet anders of het is daar netjes en schoon en Wesley zal daar nooit lang hoeven zoeken om iets te vinden.

Het is mooi als iemand ons verlaat, wanneer hij daar aan toe is, maar tot die tijd blijf je gerust bij ons. “Het is hier leuk, het is gezellig en leerzaam, want met de ene persoon kan ik beter opschieten dan met de andere. Gasten bedienen vind ik fijn. Ik zorg dat ze hun drinken krijgen en serveer het eten bij hun op tafel.” Maanden geleden ging dit nog weleens met stevige hand en kon je het hoofdgerecht uit de verte horen landen op een tafel. Maar ervaring leert, en tegenwoordig doet Wesley dit al een stuk eleganter.

Wesley is bij ons als honing in de thee. Als je hem iets beter kent, zie je hem genieten op dagen die lijken op de vorige. Als je hem nog niet zo goed kent, zul je je best moeten doen om iets dichterbij hem te komen. Loopt op een dag alles anders, dan heeft hij een paar vriendelijke extra handen nodig bij zijn taken. “Zijn taken”, want als hij klaar is, dan zit zijn werk erop. Dit lijkt soms wat oncollegiaal dat hij al klaar is, terwijl zijn collega’s nog staan te poetsen, maar met zijn eigen takenpakket werkt het systeem voor hem het beste. Een klein beetje mokkend helpt Wesley dan altijd nog wel even, maar hij weet precies wanneer hij zijn favoriete bus heeft gemist, want hij was tenslotte op tijd klaar.

Goed nieuws! Wesley is volledig arbeidsgeschikt verklaard en mag weer aan het werk. 

Moet aan het werk… misschien nog niet zo’n heel goed nieuws dus.

Een mevrouw, in de stad, in een pand, in een kantoor, achter een bureau met een computer heeft besloten, dat deze meneer met dit dossier weer alles kan.

Wesley is hier wel van geschrokken. Ja natuurlijk wil niemand leven van een uitkering alleen, maar wat moet hij gaan doen dan? Als voormalig ICT-er is hij die kennis wel aardig kwijt en er zijn ondertussen al zoveel ontwikkelingen waar hij niet van op de hoogte is. Over een andere branche heeft Wesley eigenlijk nog nooit nagedacht. Heeft de mevrouw misschien een traject voor ogen? Bij hotspot hutspot proberen we alles ook altijd net iets moeilijker te maken, dan iemand denkt dat hij aankan, misschien dat het wel lukt. Dus misschien lukt het Wesley wel, om deze volgende stap te zetten, maar de wereld buiten het leven dat Wesley kent, is spannend. Veranderingen zijn toch niet perse nodig, dan moet je meteen weer je hele systeem aanpassen.

Beste mevrouw, heeft u een plan voor een leuke baan met fijne begeleiding? Heeft u een ander goed idee, om deze sprong in Wesley zijn carrière te voorzien van een soepele landing? Wesley hoort het graag van u en u bent van harte welkom om hem aan het werk te zien. Zijn gember-citroen thee is zeer de moeite waard.