Dankjewel dat je naar mijn verhaal hebt geluisterd

 

“De reis is gevaarlijk geweest, maar ik heb bijna elk vervoersmiddel gehad wat je kan bedenken”, zegt Reza(36) met een vleugje humor. De vlucht uit Sueda klinkt af en toe als een spannende film.
Reza was verkoper van filters van drinkwater-installaties die mensen in hun huis hebben. Nooit gedacht dat hij jaren later, mijlenver van huis, het personeelseten voor kinderen, stagiaires en andere vrijwilligers van Hotspot Hutspot zou maken. Hij vindt het erg leuk om hier te zijn. “Altijd gezellig, altijd leuke mensen, leuk met de kinderen. Ik ben hier gelukkig hoor, ik voel me hier thuis.” Hij weet eigenlijk vandaag niet of het zijn collega’s gesmaakt heeft, dus weet ook nog niet of hij er trots op mag zijn. Zijn vrolijke gezicht spreekt boekdelen en aan de personeelstafel zijn alle borden leeg. Vanavond heeft hij een belangrijke rol bij het uitserveren van het hoofdgerecht.

Reza zijn reis is hiermee echter nog lang afgelopen, want Hotspot Hutspot is ook alleen maar een halte.

De reis begon dus in Syrië, waar hij in 1982 werd geboren. Welke geboren Nederlander kan zich voorstellen dat je op de vlucht slaat voor naderend onheil? “Met 45 mensen, 8 uur in een te kleine boot moesten we al onze bagage overboord gooien voor onze eigen veiligheid. De boot moest wat lichter worden. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd.”
Bedenk je eens wat je mee zal nemen als je weet dat je urenlang zal moeten lopen tijdens je vlucht. Dat zijn dus de spullen die voor Reza overboord gingen.
Reza zit voor me en vertelt de verhalen over urenlang lopen, onderduiken, verstoppen in het hoge gras, terwijl je in de verte de Hongaarse politie hoort: ”Ik weet het nog goed, dat was op 15 september.” Twintig kilometer teruggelopen, omdat de doorgang onmogelijk bleek. De opluchting was groot toen de treinreis uit Venetië naar Duitsland uiteindelijk wel bleek te lukken. Bestemming Nederland werd een paar dagen later bereikt, om eerst 9 maanden op verschillende AZC-locaties door te brengen. “Respect voor de medewerkers van de AZC’s, maar tussen de bewoners was het wel vermoeiend. Zo vaak dat mensen bijvoorbeeld midden in de nacht gingen zingen. Ik was heel blij toen ik naar Rotterdam kon.”

“Hotspot Hutspot is mijn eerste baan in Nederland, maar straks wil ik echt werk hebben, ik wil geen uitkering meer. Ik heb mijn diploma voor taalniveau A2 gehaald, nu moet ik mijn rijbewijs.” Zijn gezicht betrekt. Reza komt niet verder dan het theorie-examen. Als het in het Arabisch had gemogen was hij al 10 keer geslaagd geweest, maar hier blijkt de Nederlandse taal het grootste obstakel. Eind van de maand gaat hij weer zijn theorie proberen te halen. Hij is al twee keer gezakt. “Als ik eenmaal mijn rijbewijs heb, maakt het werk me niet zoveel uit, het lijkt me wel leuk om bij de post te werken, of misschien wel bij de logistiek van Hotspot Hutspot.”
Reza wil graag aan zijn familie gaan bewijzen dat ze, los van een uitkering, hier een mooi bestaan kunnen opbouwen en hoopt op een goede opleiding en een gelukkig leven voor zijn kinderen.

Reza wordt geroepen voor het hoofdgerecht: “De chef moet nu echt even komen helpen.” Reza pakt mijn hand en kijkt me recht aan: ”Dankjewel dat je naar mijn verhaal hebt geluisterd!”

Reza (niet jouw echte naam), fijn dat je in ons team zit, succes met je theorie!

 Klik #kleinrdam voor meer verhalen uit hotspot hutspot

menu week 40

weekmenu!! elke week een nieuw menu, 9 euro voor drie gangen. weet je dat je voor een tientje ook een uitgesteld menu kunt doneren zodat een ander gratis kan eten (drie gangen plus drankje)? of ben jij / ken jij zelf juist iemand die er héél erg om zo’n gratis etentje zit te springen, voel je vrij om te komen eten of die ander een duwtje in onze richting te geven. samen komen eten kan natuurlijk ook!

menu van deze week:

  • oktobersalade met ei en ansjovis
  • broodje burger (vlees) of pulled paddo (vega) met cole slaw en friet van zoete aardappel
  • ‘maasmodder’ of ‘ijsselmodder’ (afhankelijk van of je in zutphen of rotterdam aanhaakt 😉 – een gerecht met chocolade mouse, deze keer geserveerd met een compote van citrus vruchten

 

de karaf met water en schijfjes citroen

Noëlle

“Ik kom even kijken hoe het hier met mijn dochter gaat!” Het gebeurt bij ons vaker dat een moeder nieuwsgierig komt kijken wat haar kind nou eigenlijk na schooltijd aan het doen is. Altijd welkom!

“Gaat het wel goed met haar hier?” vraagt ze met een spoortje verbazing. Noëlle staat opgewekt tussen een stagiaire van het MBO en een Syrische dertiger gehaktballen te draaien.

Op een plekje, buiten gehoorafstand van kinderoren, vertelt moeder “het” verhaal over haar dochter en of we nog niets aan haar gemerkt hebben. Toen Noëlle anderhalf jaar oud was wist moeder het al: mijn dochter steekt net even iets anders in elkaar en nu na jaren met strijd en worstelingen mogen we eindelijk met haar naar groep 7 van het speciaal basisonderwijs. “Ik ga nog wel even kijken of ze misschien niet beter in groep 6 geplaatst kan worden daar, om haar rustig de tijd te geven. Voor je het weet moet ze naar de middelbare school.”

Ze is eigenlijk altijd thuis, binnen, alleen. Vriendinnetjes is ze meestal na een week kwijt, want op het moment dat ze close met iemand wordt, lijkt ze ze alweer onhandig van zich af te stoten. Moeder schetst een eenzaam beeld van Noëlle en houdt haar hart vast totdat het ook bij Hotspot Hutpot misgaat en we haar niet meer zullen zien.

Is dat hetzelfde meisje dat die mooie vaasjes met bloemen op tafel had verzorgd, waar vrijwilligers en gasten dol op zijn? Lekker speels en af en toe een beetje ondeugend, maar heel gedreven om te helpen en te leren. Nieuwsgierig, dansend en met humor.

En we zien het wel en we merken het wel en we tellen ook wel een keer tot 5 of tot 10, omdat ook dit 11-jarige  Rotterdammertje na een dag op school weleens haar concentratie verliest en een gemaakte werkafspraak vergeet. Eigenlijk wil ze dan gewoon de ruimte hebben om voor de deur buiten te spelen en door de tuin te vliegen. En die krijgt ze ook. Even opladen en weer doorgaan.

We zien het wel en we merken het wel, maar het valt bij ons minder op, dan in een schoolbank, in een rij naar de gym en om 2 uur ’s middags op pagina 48 van een rekenboek.

Doe het recept maar keer vijf? Dat lukt best.

750 gram bloem, 600 milliliter water, 18 gram zout, een snufje zout, hoe groeit een aubergine, wat is een mandoline, 5 uien in ringen, de oven op 180 graden, een gezellig ingericht restaurant. Daar heeft Noëlle geen boeken voor nodig.

Noëlle in actie: “Ik ga naar de mensen toe en zeg: Welkom bij Hotspot Hutspot, dan breng ik ze naar een tafel toe en krijgen ze een drankjeskaart van me.”

Moeder zei nog: ”Volgend jaar verhuizen we naar de andere kant van de stad, dat is jammer.” Blijkt nou net dat we daar ook zitten met Hotspot Hutspot en Noëlle gewoon weer welkom is. Zullen we het woord

gedragsproblemen gewoon schrappen en het alleen nog maar hebben over uitdagingen? Er komt vast een dag dat Noëlle thuiskomt na een middag Hotspot Hutspot en “nooit” meer naar ons toe wil, maar dat zien we dan wel weer. Een moeder met een telefoon, een groot glas sap en zoeken naar een oplossing. Maar voor nu…. Noëlle weet perfect hoe ze de karaf met water en schijfjes citroen elegant serveert.

menu week 39

nieuw weekmenu voor jullie! voor 9 euro serveren we elke week weer een ander drie gangen menu. deze week op al onze locaties (zowel rotterdam als zutphen):

  • voorgerecht: huisgemaakte huzarensalade
  • hoofdgerecht: buikspek met lauw-warme koolsalade en zoete aardappelpuree
  • nagerecht: cupcake met grapefruit en maanzaad.

eet je graag vega? geef het aan. we maken met alle liefde een lekker gerecht voor je!

“Sorry, sorry”

Adil(22)

Opeens stapt Adil binnen aan het einde van de avond. Hij heeft zijn broer meegenomen, die kan voor hem vertalen. Adil heeft een maand meegewerkt in de keuken van Krootwijk. Opeens was hij weg, maar een telefoontje leerde dat hij nu bij een supermarkt aan het werk was gegaan.

“Sorry, sorry” klinkt het een aantal keer. Hij vindt het niet netjes dat hij niets van zich heeft laten horen toen hij niet meer kwam.

Adil is 1 jaar in Nederland. Gevlucht uit Syrië met 1 broer. Het laat zich raden dat dit geen fijne reis is geweest. Naast het leren van een nieuwe taal, heeft Adil ook nooit leren lezen of schrijven en slechte ogen, maar geen bril.

Adil schudt uitvoerig mijn hand, hij is heel dankbaar dat hij hier mocht helpen. Hij vond het erg leuk en gezellig om met deze mensen mooi eten maken, hij dacht eerst niet dat hem dat zou lukken. Met zijn baantje bij de supermarkt kan hij wat meer verdienen dan onze vrijwilligersvergoeding en hij heeft het daar ook naar zijn zin. Een paar “sorriss” en “dankjewels” verder belooft hij dat hij zeker nog een keer komt eten. We zijn tevreden dat Adil deze vervolgstap heeft gemaakt.

meer van dit soort verhalen van hotspot hutspot vrijwilligers lezen? klik op #kleinrdam

 

menu week 38 (zutphen)

weekmenu deze week bij hotspot hutspot in wijkcentrum waterkracht!

  • vooraf: pompoensoep met broodstengel, gemaakt van pompoen van onze vriendjes van dorpstuin nunspeet (een tuin die ooit mede geinspireerd werd door waterkracht buurman jan van arragon!)
  • hoofdgerecht: pokebowl 180, met beefreepjes en paprika
  • nagerecht: appel-vijg-pareltoetje. de yoghurt voor het nagerecht maken we zelf op basis van melk van boerderijwinkel de nieuwenburgt.

“wat was het heerlijk, om weer eens bezig te zijn voor anderen..”

Karen (22)
Een welzijnsinstantie komt langs met een enigszins verlegen, maar vrolijke Karen. Haar Nederlandse ouders met drukke banen hebben haar op verschillende plekken in Europa laten wonen, waardoor ze al veel van de wereld heeft gezien en veel vrienden op verschillende plekken heeft. Ze blijkt op jonge leeftijd al veel vertrouwen te hebben gekregen, dat ze een zelfstandige dame mag/kan zijn. Helaas heeft de vrijheid haar tol gekend en is ze tijdens een reis door zuid-amerika begonnen met het gebruik van een verslavend middel. Terug in Londen, waar ze toen woonde, bleek dit middel een te grote invloed op haar functioneren te hebben, waardoor ze in een afkickkliniek is beland. Haar studie fysiotherapie werd stopgezet en ze is een proces ingegaan van afkicken, waarna ze bij de welzijnsinstantie in Rotterdam is gekomen. Een organisatie die mensen vanuit een kliniek opvangt met als doel om sterker te worden in “weer op eigen benen staan”.
Karen komt als vrijwilliger bij hotspot hutspot, om langzaam weer ritme in dagbesteding op te bouwen. Ze voelt zich snel op haar gemak, maar is doodop na haar eerste dag. Haar verhaal is een eye-opener voor andere vrijwilligers, dit hadden ze nooit achter zo’n jonge meid gezocht. “Ik raak nooit verslaafd.”, zegt iemand. “Ja, dat dacht ik toen ook”, zucht ze.
Keuken is toch niet zo haar ding, blijkt na een paar weken, en na een creatief telefoontje kan ze al snel gaan kijken of het werken met dieren en in de tuin bij @Natuurtalent beter bij haar past.
“Maar,” zegt Karen tevreden bij haar afscheid “wat was het heerlijk, om eindelijk na maanden weer eens bezig te zijn voor anderen, want al die tijd heeft mijn leven alleen maar om mij gedraaid. Dit heeft mij veel voldoening gegeven”.

meer verhalen lezen over wat @hotspot hutspot voor onze vrijwilligers betekent? klik op #kleinrdam

menu week 37 (rotterdam)

Het is de week van de smakelijkheid, net als elke week. Op het menu hebben we:

  • Vooraf: geroosterde paprika-tomatensoep
  • Hoofdgerecht: pasta di spinaci ricotta
  • Na: hotspotstyle-aardbeientompouce



We proberen niets te laten vallen… 🙂

“Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam”

Linda(45)

Het wijkteam heeft gebeld. Er woont een mevrouw bij jullie om de hoek die momenteel geen stuiver meer heeft, maar ook geen boterham, dus ook niet voor haar twee pubers. “Kunnen jullie haar misschien ergens mee helpen?” Ook op deze vrijdag lukt het ons gemakkelijk om: “waarschijnlijk wel” te zeggen.

Dezelfde middag stapt Linda bij ons binnen. Het is meteen tijd voor een bakkie koffie. Er komt een golf van letters uit haar mond, die woorden en zinnen vormen en ze lijkt eindelijk haar verhaal een keer kwijt te kunnen. Het gaat over zorgen over haar kinderen, over een omzwerving door provincies, over huisuitzettingen, bewindvoering en toezicht. Ze vertelt dat ze nu op een driekamer woning woont en zelf op de bank slaapt, zodat haar kinderen een eigen kamer hebben.

Het is bewolkt in Rotterdam.

Het kost ons uiteindelijk alleen een pak wc-papier van ons eigen geld, maar verder kunnen we Linda met twee tassen brood, vlees en groente op pad sturen wat voor hotspot hutspot reststromen zijn. Vlees en brood was ingevroren op de uiterste verkoopdatum en groente was niet mooi genoeg voor de commerciële handel. Prima producten, die toch nog een nieuwe kans krijgen.

Dezelfde avond schuift Linda met haar dochter bij ons aan voor een uitgesteld diner. Linda zegt even later dat haar dochter het eigenlijk niet durft te eten, omdat ze er geen geld voor hebben. We leggen trots uit, dat er gisteren nog gasten waren die voor ze betaald hebben door een uitgesteld diner te doneren. “Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam”.

In de weken erna komt Linda geregeld op de koffie en er schuift altijd wel een hotspotter bij haar aan om een praatje te maken. Haar verhalen gaan steeds minder over het verleden en al veel vaker over de toekomst. Ze wil de opleiding “ervaringsdeskundige” gaan doen en hoopt dat de financiering rondkomt. Op een gegeven moment staat ze van haar koffie op en begint ze, als de laatste gasten uit het restaurant weg zijn, tafels af te ruimen. Een week later staat ze met een koksbuis aan bij ons in de keuken en laat trots weten: ”Ik ben helemaal in mijn apropos”.

Vandaag scheen de zon in Rotterdam.