“Meneer, u bent hersteld, u kunt weer aan het werk.”

Wesley, niet zijn echte naam, is rond de veertig en werkt al een tijd bij hotspot hutspot. Hij is zorgvuldig, vriendelijk naar de gasten en één van onze paradepaarden in de bediening. Zijn bar, zijn domein. Voordat de gasten binnenkomen staat alles klaar op een vaste plaats. Sinaasappels op hun vaste plek, de pen is gecontroleerd, drankjes in de koelkast bijgevuld en de kassa staat aan. Maar wat nou als de gember op net een andere plek geleverd is dan normaal gesproken? Dan wordt het lastig, want het systeem moet kloppen.  “Weet jij waar de gember ligt, want volgens mij is er geen gember.” De gember was er wel, maar het systeem was uit balans.

Ooit was hij ICT-er en leverde knap werk. Software, hardware, kabeltjes, computerschermen, enter en dubbelklik. Toen kwam de burnout, die het hele roer omgooide. Als eerste stap na een vervelende periode, is Wesley bij hotspot hutspot terecht gekomen. Verder een goede vriend, een stevige band met zijn moeder en zijn zus, een krantenwijk en dus werk bij hotspot hutspot. Daar bestaat Wesley zijn wereld voor een groot gedeelte uit. Hij heeft een eigen flat in de stad en het kan niet anders of het is daar netjes en schoon en Wesley zal daar nooit lang hoeven zoeken om iets te vinden.

Het is mooi als iemand ons verlaat, wanneer hij daar aan toe is, maar tot die tijd blijf je gerust bij ons. “Het is hier leuk, het is gezellig en leerzaam, want met de ene persoon kan ik beter opschieten dan met de andere. Gasten bedienen vind ik fijn. Ik zorg dat ze hun drinken krijgen en serveer het eten bij hun op tafel.” Maanden geleden ging dit nog weleens met stevige hand en kon je het hoofdgerecht uit de verte horen landen op een tafel. Maar ervaring leert, en tegenwoordig doet Wesley dit al een stuk eleganter.

Wesley is bij ons als honing in de thee. Als je hem iets beter kent, zie je hem genieten op dagen die lijken op de vorige. Als je hem nog niet zo goed kent, zul je je best moeten doen om iets dichterbij hem te komen. Loopt op een dag alles anders, dan heeft hij een paar vriendelijke extra handen nodig bij zijn taken. “Zijn taken”, want als hij klaar is, dan zit zijn werk erop. Dit lijkt soms wat oncollegiaal dat hij al klaar is, terwijl zijn collega’s nog staan te poetsen, maar met zijn eigen takenpakket werkt het systeem voor hem het beste. Een klein beetje mokkend helpt Wesley dan altijd nog wel even, maar hij weet precies wanneer hij zijn favoriete bus heeft gemist, want hij was tenslotte op tijd klaar.

Goed nieuws! Wesley is volledig arbeidsgeschikt verklaard en mag weer aan het werk. 

Moet aan het werk… misschien nog niet zo’n heel goed nieuws dus.

Een mevrouw, in de stad, in een pand, in een kantoor, achter een bureau met een computer heeft besloten, dat deze meneer met dit dossier weer alles kan.

Wesley is hier wel van geschrokken. Ja natuurlijk wil niemand leven van een uitkering alleen, maar wat moet hij gaan doen dan? Als voormalig ICT-er is hij die kennis wel aardig kwijt en er zijn ondertussen al zoveel ontwikkelingen waar hij niet van op de hoogte is. Over een andere branche heeft Wesley eigenlijk nog nooit nagedacht. Heeft de mevrouw misschien een traject voor ogen? Bij hotspot hutspot proberen we alles ook altijd net iets moeilijker te maken, dan iemand denkt dat hij aankan, misschien dat het wel lukt. Dus misschien lukt het Wesley wel, om deze volgende stap te zetten, maar de wereld buiten het leven dat Wesley kent, is spannend. Veranderingen zijn toch niet perse nodig, dan moet je meteen weer je hele systeem aanpassen.

Beste mevrouw, heeft u een plan voor een leuke baan met fijne begeleiding? Heeft u een ander goed idee, om deze sprong in Wesley zijn carrière te voorzien van een soepele landing? Wesley hoort het graag van u en u bent van harte welkom om hem aan het werk te zien. Zijn gember-citroen thee is zeer de moeite waard.

“Ja, de president!”

Opgeleid als leraar Engels in één van de brandhaarden in deze wereld, werkt hij nu alweer een paar maanden, drie keer in de week in ons restaurant. Trouw, nederig, altijd vrolijk, beleefd en steeds zelfstandiger. In het begin kon hij nog geen pan met water vullen zonder te vragen hoe dit moest, tegenwoordig staat hij met zijn vertaal-app ernaast zelfstandig een heel gerecht te bereiden. Laten we hem Gijs noemen.

Z’n vrouw en kinderen waren ooit vooruit gereisd, waardoor hij, toen hij in Nederland aankwam, zich snel bij hun kon aansluiten in hun appartementje op Zuid.

Afgekeurd om een slechte rug is Gijs bij hotspot hutspot komen aanwaaien. Regelmatig staat hij tijdens het werk geleund zijn pijn te onderdrukken. Of zit hij ergens vijf minuten gehurkt. Veel non-verbale communicatie <een hand op de onderrug en een zucht> en een groeiend Nederlands vocabulair: ”Het gaat, over twee minuten”.

Inmiddels heeft hij de lef om door te vragen als hij iets niet begrijpt, want in het begin leverde dit weleens spannende momenten op in het restaurant. “Begrijp je het?” “Jaja”, bleek dan weleens “neenee” te hebben betekend en moest er a la seconde nog een pan rijst ergens tevoorschijn worden getoverd. Trots moet hij regelmatig eerst nog een foto maken, voordat een gerecht bij een gast terecht komt.

Nog een paar maanden en Gijs kwam in aanmerking voor een Nederlandse nationaliteit. “Of er wilde dieren in zijn geboorteland zijn”, werd een keer aan de personeelstafel gevraagd: “Ja, de president!” zei hij toen lachend.

En toen kwam die dag in Rotterdam, dat er een te grote schep zout in zijn soep kwam: Ruzie thuis. Hij weet nog steeds niet waarom eigenlijk, maar hij kon wel zijn spullen pakken en op zoek naar een slaapplek. Na een paar dagen bij vrienden is hij bij een nachtopvang terecht gekomen. Eigenlijk moet elke lezer nu even een adempauze laten vallen. Ga rustig even de hond uitlaten voor je verder leest en bedenk dan ondertussen wat dit voor je zou betekenen.

Geholpen door een jurist leert Gijs er nu een heleboel woorden bij. Hij heeft in rap tempo een heleboel ambtelijke taal en woorden als:”nee, misschien, geduld, helaas” geleerd.

Terwijl hij nu ’s avonds voor 10 uur binnen moet zijn om één van de 12 bedden op slaapzaal 6b te kunnen beslapen, blijft hij ondertussen heel veel leuke foto’s en positieve smilies op social media-kanalen plaatsen. Heel even dachten we dat we hem konden helpen, door ergens een kleine kamer, een plek voor hem zelf te regelen, in ruil voor zijn vrijwilligersvergoeding. Een beetje huisraad zou ook gemakkelijk te regelen zijn geweest. Maar dan zou zijn urgentieverklaring ongeldig worden, waarmee hij hopelijk zo snel mogelijk op zijn eigen plek zou kunnen herstarten, dan zou hij eindelijk zijn dochtertjes weer kunnen ontvangen. 

“Ze zijn hier in de nachtopvang dronken en gebruiken drugs en er is elke week wel een paar keer politie, ik blijf uit de problemen hoor, ik heb al genoeg aan mijn hoofd.” Trouw, nederig, altijd vrolijk, beleefd en steeds zelfstandiger. Hier worden we stil van bij hotspot hutspot en doet ons verlangen naar een hotspot hutspot hotel.

Wij zijn blij met Gijs, wat een fijn mens. Hij is bij ons welkom zo lang als hij bij ons zijn hotspot vindt. We blijven zoeken naar manieren om hier en daar wat extra schuim op zijn cappuccino te schenken.

Gijs: als je straks een eigen plek hebt, er staat al een oude xbox met spellen en een spiegel voor je klaar, die zijn mensen laatst komen brengen voor hergebruik. 

Dichtgeplakt en weggeschoven met een grote stevige Wajongsticker erop.

[Jeffrey: 36 jaar]

Elk mens is een soort krootje. Door weer en wind, uit de klei getrokken is het nog niet echt een kunstwerkje. Maar met een beetje liefde, een poetsbeurt en de juiste aandacht, zijn we er in heel veel kleuren en smaken. Wie bij hotspot hutspot de krootcarpaccio heeft gegeten kan daar over meepraten. Maar om de verwarring weg te nemen: In #kleinrdam gaat het over de kleurrijke en smaakvolle verhalen van verschillende stadgenoten, niet perse over groente. Een hele hoop van ons hebben vaak de juiste aandacht gekregen, maar sommigen hebben ook gewoon te lang in de ‘klei’ gelegen.

In gedachten zien we Jeffrey nog zitten op zijn intakegesprek. Een tafel verder begon op maandagmiddag een team van kookgekkies te discussiëren over de samenstelling van het nieuwe weekmenu met het ene idee nog idioter en ludieker dan het andere. En Jeffrey zat daar met zijn jas nog aan een potje beleefd te wezen. Wat je wil worden als je later groot bent? Ja, dat wist hij even niet. Je kon hem bijna horen denken: “Wat zijn dit voor een mensen, ik ben toch al groot?” Hij antwoordde: “Dat weet ik niet, maar ik vind het wel leuk om te koken.”

Jeffrey was jaren geleden in de ‘klei’ gaan staan in een dorp op een tiental kilometers bij Rotterdam vandaan. De gloriejaren van de housemuziek, met de Opel Manta over de dijk, kratje bier, een, twee, driehonderd joints, school niet afgemaakt, lelijk uit de testen gekomen en de Wajong ingestuiterd. Zonder daar ooit nog uit te komen. En we gaan hier niet negatief lopen doen over Wajong, wanneer die op de juiste manier wordt ingezet tenminste. Echter, Jeffrey zijn dossier was blijkbaar al dichtgeplakt en weggeschoven met een grote stevige Wajongsticker erop.

We vragen altijd wel even kort naar vroeger, want naast pijn, familieverdriet en spijt, blijkt Jeffrey ook  een periode zijn eigen minicatering te hebben gehad, met lekkere maaltijden voor buurtgenoten voor een paar euro. Totdat hij moest verhuizen, want zijn flat ging tegen de grond. In de nieuwe buurt kwam zijn eten de deur niet meer uit. Alsof hij al bekend was met ons concept.

Nieuwsgierig beginnen de meeste vrijwilligers in onze keukens, maar Jeffrey haalt toch wel de top 5 van 2018. Vragen waar alles staat, vragen hoe materialen heten, vragen waarom zus dit zo doet en ga zo maar door. Opeens staat Jeffrey zijn vrouw aan de rand van de keuken. Hij werkt nog maar een paar dagen bij ons en zij staat daar met een stralend en trots gezicht naar hem te kijken. Ze komt “even gedag zeggen hoor”. Na een warme omhelzing en een kus begint Jeffrey trots aan haar te vertellen wat hij aan het doen is. Dit moment moet er in slow motion met filmmuziek sprookjesachtig uit hebben gezien.

Na een leven vol inspiratieloze Wajongbaantjes die niets te maken hadden met “wat je wil worden als je later groot bent” is deze boomlange kerel in de keuken aan het leren als een speer. En wat blijkt, hij heeft nog een nodige dosis zelfspot en humor ook. Niet boos te krijgen wordt hij elke week sneller in de keuken en heeft hij steeds minder bevestiging of instructie nodig. Zijn suggesties geven vaak blijk van een groeiend inzicht en hij weet wanneer iets lekker of niet is. Waar hij in het begin misschien overkwam als ietwat zeurderig en net uit de klei, heeft hij zich in luttele dagen en weken opgepoetst tot kleurrijke en smaakvolle keukenmedewerker. Betrouwbaar in opkomst, gaat door tot het werk klaar is, neemt initiatief, heeft interesse in de mensen om hem heen en straalt een soort mede-eigenaarschap uit.

Jeffrey is natuurlijk niet zijn echte naam, die hebben we veranderd. Ook onze verwondering is natuurlijk een pietsie door onze hotspot hutspot-bril gekleurd, maar wat een omslag in het leven van…. misschien is het wel jouw buurman. Geen groot charismatisch figuur dat de ruimte binnenstapt, meer het type ‘lange duffe slungel’ (Jeffrey: “ik heb al jaren niet meer geblowd, maar ik heb nog altijd het idee dat ik in een soort glazen stolp leef”).

Jeffrey, welkom aan boord. Jij bent trouwens al een tijdje rijp om wat diploma’s te gaan verzamelen. Met jouw werkhouding en doorzettingsvermogen moet jij een koksopleiding makkelijk kunnen halen, dus dat gaan we samen met jou even in gang zetten met als streven dat jij in februari met die opleiding begint. Op zoek naar jouw top, want die ligt zeker niet bij jouw thuis op de bank naast de afstandbediening van jouw tv. En kijk, je sticker laat al een beetje los.

Dankjewel dat je naar mijn verhaal hebt geluisterd

 

“De reis is gevaarlijk geweest, maar ik heb bijna elk vervoersmiddel gehad wat je kan bedenken”, zegt Reza(36) met een vleugje humor. De vlucht uit Sueda klinkt af en toe als een spannende film.
Reza was verkoper van filters van drinkwater-installaties die mensen in hun huis hebben. Nooit gedacht dat hij jaren later, mijlenver van huis, het personeelseten voor kinderen, stagiaires en andere vrijwilligers van Hotspot Hutspot zou maken. Hij vindt het erg leuk om hier te zijn. “Altijd gezellig, altijd leuke mensen, leuk met de kinderen. Ik ben hier gelukkig hoor, ik voel me hier thuis.” Hij weet eigenlijk vandaag niet of het zijn collega’s gesmaakt heeft, dus weet ook nog niet of hij er trots op mag zijn. Zijn vrolijke gezicht spreekt boekdelen en aan de personeelstafel zijn alle borden leeg. Vanavond heeft hij een belangrijke rol bij het uitserveren van het hoofdgerecht.

Reza zijn reis is hiermee echter nog lang afgelopen, want Hotspot Hutspot is ook alleen maar een halte.

De reis begon dus in Syrië, waar hij in 1982 werd geboren. Welke geboren Nederlander kan zich voorstellen dat je op de vlucht slaat voor naderend onheil? “Met 45 mensen, 8 uur in een te kleine boot moesten we al onze bagage overboord gooien voor onze eigen veiligheid. De boot moest wat lichter worden. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd.”
Bedenk je eens wat je mee zal nemen als je weet dat je urenlang zal moeten lopen tijdens je vlucht. Dat zijn dus de spullen die voor Reza overboord gingen.
Reza zit voor me en vertelt de verhalen over urenlang lopen, onderduiken, verstoppen in het hoge gras, terwijl je in de verte de Hongaarse politie hoort: ”Ik weet het nog goed, dat was op 15 september.” Twintig kilometer teruggelopen, omdat de doorgang onmogelijk bleek. De opluchting was groot toen de treinreis uit Venetië naar Duitsland uiteindelijk wel bleek te lukken. Bestemming Nederland werd een paar dagen later bereikt, om eerst 9 maanden op verschillende AZC-locaties door te brengen. “Respect voor de medewerkers van de AZC’s, maar tussen de bewoners was het wel vermoeiend. Zo vaak dat mensen bijvoorbeeld midden in de nacht gingen zingen. Ik was heel blij toen ik naar Rotterdam kon.”

“Hotspot Hutspot is mijn eerste baan in Nederland, maar straks wil ik echt werk hebben, ik wil geen uitkering meer. Ik heb mijn diploma voor taalniveau A2 gehaald, nu moet ik mijn rijbewijs.” Zijn gezicht betrekt. Reza komt niet verder dan het theorie-examen. Als het in het Arabisch had gemogen was hij al 10 keer geslaagd geweest, maar hier blijkt de Nederlandse taal het grootste obstakel. Eind van de maand gaat hij weer zijn theorie proberen te halen. Hij is al twee keer gezakt. “Als ik eenmaal mijn rijbewijs heb, maakt het werk me niet zoveel uit, het lijkt me wel leuk om bij de post te werken, of misschien wel bij de logistiek van Hotspot Hutspot.”
Reza wil graag aan zijn familie gaan bewijzen dat ze, los van een uitkering, hier een mooi bestaan kunnen opbouwen en hoopt op een goede opleiding en een gelukkig leven voor zijn kinderen.

Reza wordt geroepen voor het hoofdgerecht: “De chef moet nu echt even komen helpen.” Reza pakt mijn hand en kijkt me recht aan: ”Dankjewel dat je naar mijn verhaal hebt geluisterd!”

Reza (niet jouw echte naam), fijn dat je in ons team zit, succes met je theorie!

 Klik #kleinrdam voor meer verhalen uit hotspot hutspot

de karaf met water en schijfjes citroen

Noëlle

“Ik kom even kijken hoe het hier met mijn dochter gaat!” Het gebeurt bij ons vaker dat een moeder nieuwsgierig komt kijken wat haar kind nou eigenlijk na schooltijd aan het doen is. Altijd welkom!

“Gaat het wel goed met haar hier?” vraagt ze met een spoortje verbazing. Noëlle staat opgewekt tussen een stagiaire van het MBO en een Syrische dertiger gehaktballen te draaien.

Op een plekje, buiten gehoorafstand van kinderoren, vertelt moeder “het” verhaal over haar dochter en of we nog niets aan haar gemerkt hebben. Toen Noëlle anderhalf jaar oud was wist moeder het al: mijn dochter steekt net even iets anders in elkaar en nu na jaren met strijd en worstelingen mogen we eindelijk met haar naar groep 7 van het speciaal basisonderwijs. “Ik ga nog wel even kijken of ze misschien niet beter in groep 6 geplaatst kan worden daar, om haar rustig de tijd te geven. Voor je het weet moet ze naar de middelbare school.”

Ze is eigenlijk altijd thuis, binnen, alleen. Vriendinnetjes is ze meestal na een week kwijt, want op het moment dat ze close met iemand wordt, lijkt ze ze alweer onhandig van zich af te stoten. Moeder schetst een eenzaam beeld van Noëlle en houdt haar hart vast totdat het ook bij Hotspot Hutpot misgaat en we haar niet meer zullen zien.

Is dat hetzelfde meisje dat die mooie vaasjes met bloemen op tafel had verzorgd, waar vrijwilligers en gasten dol op zijn? Lekker speels en af en toe een beetje ondeugend, maar heel gedreven om te helpen en te leren. Nieuwsgierig, dansend en met humor.

En we zien het wel en we merken het wel en we tellen ook wel een keer tot 5 of tot 10, omdat ook dit 11-jarige  Rotterdammertje na een dag op school weleens haar concentratie verliest en een gemaakte werkafspraak vergeet. Eigenlijk wil ze dan gewoon de ruimte hebben om voor de deur buiten te spelen en door de tuin te vliegen. En die krijgt ze ook. Even opladen en weer doorgaan.

We zien het wel en we merken het wel, maar het valt bij ons minder op, dan in een schoolbank, in een rij naar de gym en om 2 uur ’s middags op pagina 48 van een rekenboek.

Doe het recept maar keer vijf? Dat lukt best.

750 gram bloem, 600 milliliter water, 18 gram zout, een snufje zout, hoe groeit een aubergine, wat is een mandoline, 5 uien in ringen, de oven op 180 graden, een gezellig ingericht restaurant. Daar heeft Noëlle geen boeken voor nodig.

Noëlle in actie: “Ik ga naar de mensen toe en zeg: Welkom bij Hotspot Hutspot, dan breng ik ze naar een tafel toe en krijgen ze een drankjeskaart van me.”

Moeder zei nog: ”Volgend jaar verhuizen we naar de andere kant van de stad, dat is jammer.” Blijkt nou net dat we daar ook zitten met Hotspot Hutspot en Noëlle gewoon weer welkom is. Zullen we het woord

gedragsproblemen gewoon schrappen en het alleen nog maar hebben over uitdagingen? Er komt vast een dag dat Noëlle thuiskomt na een middag Hotspot Hutspot en “nooit” meer naar ons toe wil, maar dat zien we dan wel weer. Een moeder met een telefoon, een groot glas sap en zoeken naar een oplossing. Maar voor nu…. Noëlle weet perfect hoe ze de karaf met water en schijfjes citroen elegant serveert.

“Sorry, sorry”

Adil(22)

Opeens stapt Adil binnen aan het einde van de avond. Hij heeft zijn broer meegenomen, die kan voor hem vertalen. Adil heeft een maand meegewerkt in de keuken van Krootwijk. Opeens was hij weg, maar een telefoontje leerde dat hij nu bij een supermarkt aan het werk was gegaan.

“Sorry, sorry” klinkt het een aantal keer. Hij vindt het niet netjes dat hij niets van zich heeft laten horen toen hij niet meer kwam.

Adil is 1 jaar in Nederland. Gevlucht uit Syrië met 1 broer. Het laat zich raden dat dit geen fijne reis is geweest. Naast het leren van een nieuwe taal, heeft Adil ook nooit leren lezen of schrijven en slechte ogen, maar geen bril.

Adil schudt uitvoerig mijn hand, hij is heel dankbaar dat hij hier mocht helpen. Hij vond het erg leuk en gezellig om met deze mensen mooi eten maken, hij dacht eerst niet dat hem dat zou lukken. Met zijn baantje bij de supermarkt kan hij wat meer verdienen dan onze vrijwilligersvergoeding en hij heeft het daar ook naar zijn zin. Een paar “sorriss” en “dankjewels” verder belooft hij dat hij zeker nog een keer komt eten. We zijn tevreden dat Adil deze vervolgstap heeft gemaakt.

meer van dit soort verhalen van hotspot hutspot vrijwilligers lezen? klik op #kleinrdam

 

“wat was het heerlijk, om weer eens bezig te zijn voor anderen..”

Karen (22)
Een welzijnsinstantie komt langs met een enigszins verlegen, maar vrolijke Karen. Haar Nederlandse ouders met drukke banen hebben haar op verschillende plekken in Europa laten wonen, waardoor ze al veel van de wereld heeft gezien en veel vrienden op verschillende plekken heeft. Ze blijkt op jonge leeftijd al veel vertrouwen te hebben gekregen, dat ze een zelfstandige dame mag/kan zijn. Helaas heeft de vrijheid haar tol gekend en is ze tijdens een reis door zuid-amerika begonnen met het gebruik van een verslavend middel. Terug in Londen, waar ze toen woonde, bleek dit middel een te grote invloed op haar functioneren te hebben, waardoor ze in een afkickkliniek is beland. Haar studie fysiotherapie werd stopgezet en ze is een proces ingegaan van afkicken, waarna ze bij de welzijnsinstantie in Rotterdam is gekomen. Een organisatie die mensen vanuit een kliniek opvangt met als doel om sterker te worden in “weer op eigen benen staan”.
Karen komt als vrijwilliger bij hotspot hutspot, om langzaam weer ritme in dagbesteding op te bouwen. Ze voelt zich snel op haar gemak, maar is doodop na haar eerste dag. Haar verhaal is een eye-opener voor andere vrijwilligers, dit hadden ze nooit achter zo’n jonge meid gezocht. “Ik raak nooit verslaafd.”, zegt iemand. “Ja, dat dacht ik toen ook”, zucht ze.
Keuken is toch niet zo haar ding, blijkt na een paar weken, en na een creatief telefoontje kan ze al snel gaan kijken of het werken met dieren en in de tuin bij @Natuurtalent beter bij haar past.
“Maar,” zegt Karen tevreden bij haar afscheid “wat was het heerlijk, om eindelijk na maanden weer eens bezig te zijn voor anderen, want al die tijd heeft mijn leven alleen maar om mij gedraaid. Dit heeft mij veel voldoening gegeven”.

meer verhalen lezen over wat @hotspot hutspot voor onze vrijwilligers betekent? klik op #kleinrdam

“Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam”

Linda(45)

Het wijkteam heeft gebeld. Er woont een mevrouw bij jullie om de hoek die momenteel geen stuiver meer heeft, maar ook geen boterham, dus ook niet voor haar twee pubers. “Kunnen jullie haar misschien ergens mee helpen?” Ook op deze vrijdag lukt het ons gemakkelijk om: “waarschijnlijk wel” te zeggen.

Dezelfde middag stapt Linda bij ons binnen. Het is meteen tijd voor een bakkie koffie. Er komt een golf van letters uit haar mond, die woorden en zinnen vormen en ze lijkt eindelijk haar verhaal een keer kwijt te kunnen. Het gaat over zorgen over haar kinderen, over een omzwerving door provincies, over huisuitzettingen, bewindvoering en toezicht. Ze vertelt dat ze nu op een driekamer woning woont en zelf op de bank slaapt, zodat haar kinderen een eigen kamer hebben.

Het is bewolkt in Rotterdam.

Het kost ons uiteindelijk alleen een pak wc-papier van ons eigen geld, maar verder kunnen we Linda met twee tassen brood, vlees en groente op pad sturen wat voor hotspot hutspot reststromen zijn. Vlees en brood was ingevroren op de uiterste verkoopdatum en groente was niet mooi genoeg voor de commerciële handel. Prima producten, die toch nog een nieuwe kans krijgen.

Dezelfde avond schuift Linda met haar dochter bij ons aan voor een uitgesteld diner. Linda zegt even later dat haar dochter het eigenlijk niet durft te eten, omdat ze er geen geld voor hebben. We leggen trots uit, dat er gisteren nog gasten waren die voor ze betaald hebben door een uitgesteld diner te doneren. “Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam”.

In de weken erna komt Linda geregeld op de koffie en er schuift altijd wel een hotspotter bij haar aan om een praatje te maken. Haar verhalen gaan steeds minder over het verleden en al veel vaker over de toekomst. Ze wil de opleiding “ervaringsdeskundige” gaan doen en hoopt dat de financiering rondkomt. Op een gegeven moment staat ze van haar koffie op en begint ze, als de laatste gasten uit het restaurant weg zijn, tafels af te ruimen. Een week later staat ze met een koksbuis aan bij ons in de keuken en laat trots weten: ”Ik ben helemaal in mijn apropos”.

Vandaag scheen de zon in Rotterdam.

“U wilt mij zeker wegsturen?”

#kleinrdam

Deanisia (21)

Gesloten kwam ze rond de jaarwisseling binnen. Ruzie dreigde soms of ze kookte in haar eigen hoekje met eenvoudige taken, het liefst niet te dicht bij andere mensen en zeker niet met die vervelende kinderen. Als Deanisia haar dag niet had, bleef iedereen nog 50 cm extra uit haar buurt. “Wat wil je worden?” – “Stewardess” -“Nou, zoals je hier nu staat, neem ik wel het volgende vliegtuig.” –“U wilt mij zeker wegsturen?” –“Geen denken aan jongedame, ik wil dat je elke dag bij hotspot hutspot gaat werken alsof je aan het solliciteren bent bij een vliegmaatschappij.”

Ik zou willen dat ik gefilmd had, hoe ze was. In dit half jaar is Deanisia enorm geopend. Tienerjaren die bestonden uit teleurstellingen en aanvallen op haar zelfvertrouwen door schoolwisselingen, vechtpartijtjes en veel straf maken steeds meer plaats voor succeservaringen. Een collega zegt: ”Jij hebt echt veel meer zelfvertrouwen gekregen sinds je bij hotspot hutspot bent.” Ze antwoordt:”Dit is ook voor het eerst dat ik leuke collega’s heb.”

Toen haar stage afliep, omdat ze haar MBO 1-diploma Horeca-Assistent behaalde bij Zadkine, was ze niet weg te krijgen in de zomervakantie. Twee en soms drie dagen per week, kwam ze weer aangewandeld. De eerste drie minuten van de dag heeft ze nog altijd nodig om haar collega’s van die dag in zich op te nemen en haar plaats te bepalen, maar dan heeft ze de rest van de dag een groot aandeel in de gezelligheid in het restaurant. Nieuwe medewerkers en binnengewandelde kinderen worden nieuwsgierig aan de tand gevoeld en onbewust, maar met respect helpt ze op die manier anderen zich ook vlot thuis te voelen.

“Heeft het gesmaakt meneer? Bent u hier voor het eerst?” Deanisia raakt steeds vaker met gasten in het restaurant in gesprek, en bij wedervragen vertelt ze trots hoe ze ooit begon op het praktijkonderwijs en hier haar mbo1-diploma heeft kunnen halen. Als ze geen andere stage kan vinden, wil ze graag nog een jaar blijven, de opleiding tot stewardess kan ze toch pas vanaf niveau 4 volgen.